Charl-Pierre Naudé
Teen die liefde
Teen die liefde
Is dit waar ons nou is? Hiér,
reg langs mekaar, en tog so ver uiteen;
twee liefdesvoëltjies wat na mekaar toe vlieg
in ’n transmissie waarvan die sein verbrokkel
tot vier liefdesvoëltjies - en verder opbreek - ’n hele sardientjieloop
wat nimmer die ander se strand sal haal nie.
Ek is teen die liefde, die hele storie van vermenigvuldiging:
Die Vatikaan se mooibroodjiesbakkery,
sowel as die viswinkel langsaan.
Jou opgeprikte borsies flous my nie,
jy’t maar net jou pantser uitgeklop.
Die metafore is soldate, die gebare almal draagbare,
en jy’s ’n baboesjka-poppie
gevul met Napoleons wat net al hoe kleiner word.
Stroop die vredemakers kaalgat en gooi hulle by die vensters uit,
Paasbolletjiekant eerste! Die middelgrond traak my nie meer nie.
Kom ons breek op, laat ons die atoom kloof;
dít sal ons minstens nie in die steek laat nie, tot in die oneindigheid.
Ons soet woordjies? Dié het suur geword –
die giftige kersiekoekies van ’n versaakte voodoo-ritueel.
Al goeie hiervan is om te sien hoe die beraders
en die priesters op die vlug slaan,
daardie swart poue in hul nuttelose sandale.
Ek is teen die liefde. Laat die kontinente uitmekaar dryf.
’n Nuwe wêreld maak. Nuwe ontdekkers.
’n Ander godsdiens.
Ek is teen sin. Ek is teen onsin ook.
Nou die dag nog is ’n vark se vrug
met ’n menslike spermsel gekruis.
Ek’s heeltemal daar voor.
Dankie meneer meisiedemone,
mevrou kolonel vlieënde vis,
vir paddas reën op die buikspreker,
dat jy die goëlaar só moes vasketting
aan die boord se hangende lemoene;
en die gilspoke wat die Trappis gery het,
jy kan nooit ’n nagmerrie vertrou nie.
Nou moet ek weer voor begin –
was dit nodig om my Drie Apies te steel?
Poplappie Zeus, Moedertjie Son,
jy was my Pantheon gefotostateer
en deur die wind tot lewe gewaai;
nou flapper die verinneweerde tempel
die ene vlêrmuise.
Wat het van ons geword? Waar is die herinneringe?
Ons is aan mekaar se kele soos arende,
verstar in ’n opgediepte familiewapen.
Dit word somer op die hoëveld, waar ons albei woon.
Hulle noem hierdie streek die Wieg van die Mensdom,
waar die eerste mensape rondgeloop het.
Die geraamtes van die oertiere lê weggepak
in die kalksteen soos virtuele vleuelklaviere.
Nog ’n jaar verstryk. Die naakte savanne sing. En die weerlig flits
soos my rekenaarskerm – wat dié dokument nou bêre.
Skarrelende makelaars van die jong republiek verbeel nuwe markte
en vergruis met hulle rondgetrap die oeroue skedels.
Maar terwyl alles weer begin lewe, het ons liefde gesterf.
Kyk, die tarentale kom wikkel-wikkel uit die gras in hul tjalies van grafiet.
Hulle is die poue, die donsvuurwerke, van lank, lank gelede –
wat verdof het op die retinas van ons twee se lyke.
Liefde: die verborge kategorieë,
die beskilderde deure van die heuningkatakombes.
En nou dít. Verdomp. Fokkit. Vervolging.
Tyd: ’n klip versteende aarbeie,
die piekniekmandjie wat deur ’n bobbejaan gesteel is
naby Sterkfonteingrot,
en die vermiste paartjie.
Ja dít. Móér.
Ons slaap nou op die bodem van ’n see.
Ons gesigte kyk in teenoorgestelde rigtings,
twee profiele op afsonderlike munte.
Ons hare wat kon lig op die briesie van die oomblik,
lê nou geslaan in die wind van die ewigheid.
Ons is ’n verlore skat.
Die skip het in onweer gestrand.
Maar eendag, op ’n mooiweersdag in die verre toekoms
sal twee duikers, ’n ou en ’n meisie,
verliefde skattejagters in die vlak water,
my en jou opnuut daar vind,
met hul splinternuwe lywe
ons weer opdiep
uit hierdie vergete wrak.
