Joan Margarit

Im traurigen Girona meines siebten Jahrs,
wo die Schaufenster der Nachkriegszeit
die graue Farbe des Mangels hatten,
war das Messergeschäft ein Ausbruch
von Licht in den kleinen Spiegeln aus Stahl.
Die Stirn an die Scheibe gedrückt
betrachtete ich ein Taschenmesser, lang und schmal,
schön wie eine Statue aus Marmor.
Weil man zu Hause keine Waffen wollte,
habe ich es heimlich gekauft. Wenn ich ging,
schlug es mir in der Tasche gegen den Schenkel.
Manchmal öffnete ich es vorsichtig
und die gerade, dünne Klinge trat heraus
mit der klösterlichen Kälte der Waffe.
Verschwiegene Anwesenheit der Gefahr:
die ersten dreißig Jahre habe ich es versteckt,
hinter Gedichtbänden und später
in einer Schublade, zwischen deinen Höschen
und zwischen deinen Strümpfen.
Jetzt, kurz vor dem achtundsechzigsten Geburtstag,
betrachte ich es wieder, geöffnet auf meiner Handfläche,
so gefährlich wie in der Kindheit.
Sinnlich, kalt. Näher am Hals.

A José Agustín Goytisolo

Triste Girona de mis siete años:
en la posguerra los escaparates
tenían un color gris de penuria.
Y, sin embargo, en la cuchillería,
en cada hoja de acero destellaba la luz
como si se tratase de pequeños espejos.
Descansando la frente en el cristal,
miraba una navaja larga y fina,
bella como una estatua de mármol.
Puesto que en casa no querían armas,
fui a comprarla en secreto y, al andar,
la sentía, pesada, en mi bolsillo.
Cuando, a veces, la abría, muy despacio,
surgía, recta y afilada, la hoja
con esa conventual frialdad del arma.
Silenciosa presencia del peligro:
la oculté, los primeros treinta años,
tras los libros de versos y, después,
en un cajón, metida entre tus bragas
y entre tus medias.
Hoy, cerca ya de los cincuenta y cuatro,
vuelvo a mirarla, abierta en la palma de mi mano,
igual de peligrosa que en la infancia.
Fría, sensual. Más cerca de mi cuello.

In het trieste Gerona van mijn zevende jaar,
waar de naoorlogse etalages
de grauwe tint hadden van de schaarste,
was de messenwinkel een schittering
van licht in die kleine stalen spiegels.
Met mijn voorhoofd tegen het glas gedrukt
keek ik naar een lang en slank knipmes
zo mooi als een marmeren beeld.
Omdat ze bij mij thuis van wapens niets wilden weten,
kocht ik het in het geheim en bij het lopen
voelde ik het gewicht in mijn broekzak.
Nu en dan deed ik het langzaam open,
en dan sprong het lemmet eruit, recht en slank,
met de kloosterlijke koude van het wapen.
Verzwegen aanwezigheid van gevaar:
ik verborg het, de eerste dertig jaar
achter bundels poëzie en daarna
in een la tussen jouw slipjes
en tussen je kousen.
Nu, bijna vierenvijftig jaar oud,
bekijk ik het weer, open in mijn handpalm,
even gevaarlijk als in mijn kindertijd.
Zinnelijk, koud. Dichter bij mijn hals.