Bartomeu Fiol

Dichter for the hell of it, nimmer beter gezegd
-zonder omslag: dichter die de keel uithangt-,
dichter die door grimmige glorie van de waarheid
eerder dan door de schittering van schoonheid
om een ja uit een nee probaren te peuteren
als goochelaar zonder het minste aanzien
die naam nog wil maken ook –stark mad!–
door, neus in de wind, positiviteit
uit een hoge hoed vol weerspannig drek
en aangevreten vleugel te toveren.

Alles bij elkaar –not that it matters–, tussen afval
-volgens het verdacht lieve gezelschap altijd
afkomstig van de stoep aan de overkant-
en als het dan al wat is, is het weinig meer
dan een bepaalde taaldoelmatigheid
-altijd betrekkelijk, natuurlijk, welteverstaan.
die ons misschien een korte stonde vergoedt
voor de draaikonterijen, ook de onze,
terwijl wij naar houvast grabbelen
binst binnenin het bloed al gutst
en de adem stokt.

Poet for the hell of it, never so well said
–clear and Catalan: poet to disturb–,
poet for the surly delight of truth
more than for the gloss of whatever beauty,
so as to turn no into yes
as an obscure conjurer
who claims to arouse the public –stark mad!–
by pulling positivity, out of the top of his head,
from a top hat,
starched with fifth and with a fraying brim.

In short –not that it matters–, in a cloud of chaff
–which, according to the sweet companion,
must come from the opposite pavement–,
if it is what it is, when it is, it is hardly any more
than a concrete efficiency of language
–always relative, of course, it goes without saying–
which may compensate, briefly at least,
for the detours and our own detours,
while fiddling with a pot holder
as inside, our blood seethes
and we are short of breath.

Poet for the hell of it, nici nu s-ar putea spune mai bine
– clar şi-n catalană: poet pentru a enerva –
poet mai degrabă pentru respingătoarea glorie a adevăarului
decât pentru strălucirea vreunei frumuseƫi,
pentru încercarea de a scoate un da din nu,
ca prestidigitatorul fără prestigiu
care vrea să obƫină un succes deplin – stark mad! –
făcănd să iasă pozitivitatea, cu capul sus,
dintr-un joben
su slin persistent şi boruri roase.

La urma urmei – not that it matters – printre tărâƫe
– în funcƫie de dulcea companie suspectă mereu
de a fi pe invers –,
dacă este să fie, când este, nu este mai mult
decât o concretă eficacitate a limbajului
– mereu relativă, bineînƫeles, mai încape vorbă –
care poate ne compensează, pentru scurt timp,
de atâtea ocoluri în stilul nostru,
tot bâjbâind după un punct de sprijin
când înlăuntru deja plesneşte sângele
şi orice răsuflare se-ntrerupe.

Poeta for the hell of it, nunca mejor dicho
–hablando en plata: poeta para fastidiar –,
poeta por la arisca gloria de la verdad
más que por el esplendor de una beldad,
para intentar sacar un sí del no,
como prestidigitador sin prestigio
que se atreve a querer copar – stark mad! –
haciendo salir la positividad, con la cara alta,
de un sombrero de copa,
de mugre porfiosa y ala raída.

Todo ello – not that it matters –, entre granzas
–según la dulce compañera sospechosa siempre
de provenir de la acera de enfrente –,
si es que es, cuando es, no es mucho más
que una concreta eficacia de lenguaje
–siempre relativa, claro, por supuesto –
que tal vez nos compensa, algún breve rato,
de los rodeos y rodeos que hacemos,
manoseando asideros
cuando interiormente ya revienta la sangre
y el aliento se entrecorta.

Dichter for the hell of it, nichts trifft es besser
– im Klartext: Dichter, um zu verstören –,
Dichter, mehr um des herben Ruhms der Wahrheit willen
als für den Glanz irgendeiner Schönheit,
um dem Nein ein Ja zu entlocken,
wie ein Zauberer, der keinen bezaubert
und doch nach Beifall heischt – stark mad! –,
wenn er, erhobenen Hauptes, die Positivität
aus einem Zylinder hervorholt,
starr vor Schmutz und mit abgewetzter Krempe.
 
Und das alles –not that it matters– inmitten von Streu
–dies die Worte der süßen Gefährtin, die man stets verdächtigt,
vom anderen Ufer zu sein–,
wenn es ist, was es ist, wann es ist, dann ist es nicht mehr
als die konkrete Effizienz der Sprache
–die immer relativ ist, natürlich, das versteht sich–
und die uns vielleicht entschädigt, wenn auch nur für kurze Zeit,
für unsere Irrungen und Wirrungen,
während wir selbst noch nach Halt greifen,
obwohl in unserm Innern bereits das Blut explodiert
und uns der Atem stockt.