Wisława Szymborska

Sie gingen aneinander vorbei wie Fremde,
ohne eine Geste, ohne ein Wort,
sie auf dem Weg in den Laden,
er zum Auto.

Vielleicht in Panik
oder zerstreut
oder nicht mehr wissend,
daß sie sich kurze Zeit
für immer geliebt haben.

Übrigens ist nicht garantiert,
daß sie es waren.
Von weitem vielleicht ja,
aus der Nähe aber nicht.

Ich sah sie vom Fenster aus,
und wer von oben schaut,
kann sich leicht irren.

Sie verschwand hinter der Glastür,
er setzte sich ans Steuer
und fuhr schnell davon.
Das heißt, nichts ist geschehen,
selbst wenn.

Und ich, nur einen Moment lang
sicher, was ich sah,
versuche jetzt in einem Gelegenheitsgedicht
euch, den Lesern, einzureden,
das sei traurig gewesen.

Яны разьмінуліся, нібы
чужыя – бяз слова, бяз жэсту:
яна па дарозе ў краму,
а ён – да свайго аўто.

Магчыма, у мітусьні
яны не зьвярнулі ўвагі,
магчыма, зусім забылі
пра колішняе кароткае
каханьне раз назаўсёды.

Зрэшты, ніякай гарантыі,
што гэта былі яны.
Здалёку нібыта так,
а зблізку – можа, і не.

Я ўбачыла іх з акна,
а хто назірае зьверху,
можа і памыліцца.

Яна зачыніла шкляныя дзьверы.
Ён сеў за стырно –
і хутка паехаў.
Нічога не адбылося,
нават калі адбылося.

А я, што толькі на момант
бачыла іх (ці ня іх?),
у прынагодным вершыку
спрабую вам, чытачам,
давесьці, як гэта сумна.

De gick om varann som främlingar,
utan en gest, utan ett ord,
hon på väg till affären,
han på väg till bilen.

Kanske i panik,
eller distraktion,
eller glömska av
att de en kort tid
älskat varann för alltid.

Det finns heller ingen garanti
att det var de.
På långt håll kanske, ja,
men inte alls på nära håll.

Jag såg dem uppifrån fönstret,
och tittar man von oben
ser man lättast fel.

Hon försvann bakom glasdörrarna,
han satte sig bakom ratten
och körde fort därifrån.
Inget hade alltså hänt
ens om det hade hänt.

Och jag som bara ett ögonblick
var säker på vad jag såg
försöker nu i en flyktig dikt
intala er, mina läsare,
att det var sorgligt att se.

Nad möödusid teineteisest nagu võõrad,
ühegi žesti või sõnata,
naine teel poodi,
mees auto juurde.

Võib-olla kiirustades
või hajameelselt,
või unustanult,
et lühikest aega
olid nad armastanud teineteist igavesti.

Muuseas, pole garantiid,
et need olid just nemad.
Võib-olla kaugelt jah,
aga lähedalt üldse mitte.

Ma märkasin neid aknast,
aga kes vaatab ülalt,
see võib kergesti eksida.

Naine kadus klaasuste vahele,
mees istus rooli taha
ja sõitis kiiresti minema.
Niisiis midagi ei juhtunud,
isegi kui juhtus.

Ja mina, ainult hetke
kindel selles, mida nägin,
proovin nüüd juhuslikus luuletuses
veenda Teid, mu Lugejad,
et see oli kurb.

Mimoišli su se kao neznanci,
bez gesta i riječi,
ona na putu u trgovinu,
on k automobilu.

Možda u panici
ili rasijanosti
ili zaboravu
kako su se kratko vrijeme
voljeli zauvijek.

Nema uostalom jamstva
da su to bili oni.
Možda izdaleka da,
a izbliza uopće ne.

Vidjela sam ih kroz prozor,
a tko gleda odozgor
taj najlakše griješi.

Ona je nestala iza staklenih vrata,
on je sjeo za volan
i brzo se odvezao.
Dakle ništa se nije zbilo
čak i ako je bilo.

A ja, tek na trenutak
sigurna što sam vidjela,
pokušavam sad prigodnom pjesmicom
uvjeriti Vas, Čitatelje,
da je to bilo tužno.

Разминулись как чужие,
без жеста и слова,
она по дороге в лавку,
он к машине.

Может, в смятенье
или рассеянности,
или позабыв,
что какое-то время
любили друг друга до гроба.

К тому же нет гарантии,
что это были они.
Может, издали так,
а вблизи не совсем.

Я увидела их из окна,
а кто глядит сверху,
скорей всего ошибается.

Она исчезла за стеклянной дверью,
он сел за руль
и уехал.
То есть ничего не произошло,
даже если произошло.

А я, всего лишь мгновенье
уверенная, что видела,
пытаюсь в случайном стихотвореньице
убедить вас, Читателей,
что было это печально.

Passaram um pelo outro
como estranhos,
sem gestos nem palavras,
ela a caminho da loja,
ele indo para o carro.

Talvez alvoroçados
ou desatentos
ou esquecidos
de que por um instante
se amaram para sempre.

Aliás, não há garantia
que tenham sido eles.
Ao longe talvez sim,
mas ao perto não.

Observei-os da janela,
e quem olha de cima,
mais facilmente erra.

Ela sumiu para lá da porta de vidro,
ele sentou-se ao volante
e logo arrancou.
Ou seja, nada aconteceu
mesmo que tenha acontecido.

E eu, que por instantes pensei
estar certa do que via,
procuro agora nestes versos fortuitos
convencer-vos, caros leitores,
de que foi triste.

Ze passeerden elkaar als vreemden,
zonder woord of gebaar,
zij op weg naar de winkel,
hij naar zijn auto.

Misschien in paniek
of verwarring,
of vergeten
dat ze zo korte tijd
voor altijd van elkaar hadden gehouden.

Er is trouwens geen garantie,
dat zij het waren.
Misschien van veraf wel,
maar zeker niet van dichtbij.

Ik zag ze vanuit mijn raam
maar wie van bovenaf kijkt,
vergist zich gemakkelijk.

Zij verdween achter een glazen deur,
hij nam plaats achter het stuur
en reed snel weg.
Kortom, er was niets gebeurd
zelfs al was het gebeurd.

En ik, maar eventjes
zeker van wat ik zag,
probeer nu in een toevallig gedichtje
u, lezers, te doen geloven,
dat dit verdrietig was.