Salvador Espriu

Vaadates ennast üleni oma viimse peegli ees,
kahvatut, haiglast, võib-olla lõpnut,
võib-olla hukkamõistetut,
laususin aeglaselt selgeid sõnu,
kauneid, hapraid, ülevaid, kõige üllamaid,
mida oma mälestuse häost ma leidsin.
Kuid alati, ikkagi sinna jäid
paksud, märjad ja kleepuvad loomad,
kes igast nurgast tulid mu suule
purema sündivaid sõnu:
kas ei kuule sa veel murdunud luude,
pärgamendi ja klaasi sügavaid hääli?
Ja vahepeal aeglaselt ilmus
peeglisse paheline kuju,
märk, mida sa mõistad,
kui teed nagu minagi veidra katse
vaadata, millal tahes, oma head loomust,
uuesti üritada võimatut,
tarbetut loomist sõnaga.

Sava pēdējā spoguļa priekšā, ieraugot sevi visā
augumā
tik bālu, gandrīz vai beigtu, slimu,
varbūt pat notiesātu,
es lēnām izteicu skaidrus vārdus –
skaistus, trauslus, cēlus, visaugstsirdrīgākos,
kādus vien spēju sameklēt savas atmiņas tumsā.
Tur taču allaž mitinājās
vienīgi rupji, slapji un valkani radījumi,
kas no visām spraugām izlīda uz lūpam
sagrauzt piedzimstošos vārdus:
vai varbūt tu nedzirdi to dziļo,
salauzto kaulu, stikla un pergamenta murdoņu?
Tikām spogulī lēnām atainojās
kāds kroplīgs attēls,
kura jēgu tu izpratīsi,
ja izdarīsi to paṧu, ko es – ṧo savādo piepūli
saskatīt pašam sav dziļumā arī kaut ko labu, un
jebkurā laikā
vēltīgi radit šo pasauli ar vārda starpniecību.

Devant mon dernier miroir, en me voyant
tout entier, malade, fini peut-être,
peut-être damné, et si pâle,
je dis très lentement des mots clairs,
beaux, fragiles, hauts, les plus nobles
que je trouvai dans l’ombre du souvenir.
Mais, depuis toujours, il y avait là
de grasses, molles, gluantes bêtes
qui de tous les coins venaient jusqu’aux lèvres
pour ronger mes paroles à leur naissance :
n’entends-tu pas encore la rumeur profonde
de parchemin, d’os brisés, de verre ?
Et sur le miroir, alors, se réfléchissait
peu à peu une image perverse,
dont tu pourras aussi déchiffrer le signe
si toi aussi tu fais, comme moi, l’étrange preuve
de regarder ton bon fonds, à n’importe quelle heure,
tout en essayant à nouveau une impossible,
une inutile création par la parole.

Before my final mirror, seeing myself
complete, ill, finished perhaps,
perhaps damned, pale,
I very slowly spoke clear words,
beautiful, fragile, lofty, the noblest
I found in the gloom of my memory.
But always, there have been
fat, soft, sticky beasts there,
that came from corners to the lips,
to nibble at my words as they took form:
don't you still hear the deep rustle
of parchment, broken bones, glass?
And in the mirror, meanwhile,
a perverse image slowly appeared,
whose sign you'll understand
if, at any time, like me, you also attempt
the strange feat of staring into your own depths,
attempting, once again, the impossible,
useless act of creation through the word.

Vor meinem letzten Spiegel, als ich mich
in voller Größe sah, krank, fast erledigt,
vielleicht verurteilt schon, so blaß,
da sagte ich ganz langsam klare Worte,
schöne, zarte, hohe, die edelsten,
die ich im dämmrigen Gedächtnis fand.
Aber seit jeher gab es dort
fette, glibbrig-klebrige Bestien,
die aus den Winkeln zu den Lippen krochen,
um mir die Worte, bei der Geburt noch, zu zernagen:
- Hörst du nicht mehr, da drunten, das Geraschel
von Pergament, Splittern von Glas und Knochen?
Und im Spiegel zeigte sich unterdessen,
immer deutlicher, ein perverses Bild,
dessen Sinn du begreifen wirst, wenn du,
wie ich, den seltsamen Versuch machst, irgendwann,
den schönen Seelengrund in dir zu schauen,
aufs neue fest entschlossen zu unmöglicher,
unnützer Schöpfung durch das Wort.

Ante mi último espejo, al verme
entero, enfermo, tal vez acabado,
quizá condenado, tan pálido,
dije muy lentamente claras palabras
bellas, frágiles, altas, las más nobles
que hallaba en la tiniebla de mi recuerdo.
Mas desde siempre, allí había
soeces, fofas, viscosas bestias,
que desde los rincones venían hasta los labios
a roerme las palabreas mientras nacían:
¿no oyes aún el profundo rumor
de pergamino, de huesos rotos, de cristal?
Y entretanto, en el espejo se reflejaba
poco a poco una perversa imagen,
cuyo signo podràs entender
si, como yo, tú también haces la extraña prueba
de acechar tu fondo bueno, a cualquier hora,
al tiempo de intentat de nuevo una imposible,
inútil creación por la palabra.

‘k Bekeek mezelf voor ’t laatst, en terwijl ’k me
zonder meer ziek, en wellicht uitgeput zag,
zo bleek, en getekend wellicht,
sprak ik traag en helder de woorden
die ik edel, breekbaar en schoon, vond
in de duisternis van mijn herinnering.
Zoals vroeger waren er weer die
vette, weke en kleverige beesten
die uit alle hoeken de lippen besprongen
om aan de wellende woorden te knagen:
hoor je dan dat diepe geluid nog niet
van perkament, gebroken knoken en glas?
En hoe dieper ik de spiegel doordrong, hoe meer
me langzamerhand een ontaarde gestalte weerkaatst
werd, wier teken je ook kan verstaan
als je maar, evenals ik, de bevreemdende poging wilt doen,
en je gaat schouwen in je diepte, om ’t even wanneer,
en je telkens opnieuw probeert om,
al is ’t onmogelijk en vergeefs, het woord tot stand te brengen.