Wisława Szymborska
Nieuwaga
- 1 Nieobecność | Translations: debesvethrruptnl
- 2 Wypadek drogowy | Translations: debesvethrruptnl
- 3 Nazajutrz – bez nas | Translations: debesvethrruptnl
- 4 Zdarzenie | Translations: debesvethrruptnl
- 5 Pociecha | Translations: debesvethrruptnl
- 6 Stary profesor | Translations: debesvethrruptnl
- 7 Perspektywa | Translations: debesvethrruptnl
- 8 Okropny sen poety | Translations: debesvethrruptnl
- 9 Nieuwaga | Translations: debesvethrruptnl
- 10 Grecki posąg | Translations: debesvethrruptnl
Nieuwaga
Źle sprawowałam się wczoraj w kosmosie.
Przeżyłam całą dobę nie pytając o nic,
nie dziwiąc się niczemu.
Wykonywałam czynności codzienne,
jakby to było wszystko, co powinnam.
Wdech, wydech, krok za krokiem, obowiązki,
ale bez myśli sięgającej dalej
niż wyjście z domu i powrót do domu.
Świat mógł być odbierany jako świat szalony,
a ja brałam go tylko na zwykły użytek.
Żadnych – jak – i dlaczego –
i skąd się taki tu wziął –
i na co mu aż tyle ruchliwych szczegółów.
Byłam jak gwóźdź zbyt płytko wbity w ścianę
albo
(tu porównanie, którego mi brakło).
Jedna za drugą zachodziły zmiany
nawet w ograniczonym polu okamgnienia.
Przy stole młodszym, ręką o dzień młodszą
był chleb wczorajszy inaczej krajany.
Chmury jak nigdy i deszcz był jak nigdy,
bo padał przecież innymi kroplami.
Ziemia się obróciła wokół swojej osi,
ale już w opuszczonej na zawsze przestrzeni.
Trwało to dobre 24 godziny.
1440 minut okazji.
86 400 sekund do wglądu.
Kosmiczny savoir-vivre
choć milczy na nasz temat,
to jednak czegoś od nas się domaga:
trochę uwagi, kilku zdań z Pascala
i zdumionego udziału w tej grze
o regułach nieznanych.
Translations:
Unaufmerksamkeit
Gestern betrug ich mich schlecht im Kosmos.
Den ganzen Tag lebte ich, ohne zu fragen,
ohne mich über etwas zu wundern.
Ich verrichtete die alltäglichen Dinge,
als wäre das alles, was ich zu tun habe.
Einatmen, Ausatmen, Schritt für Schritt, Pflichten,
aber ohne einen Gedanken, der weiter reichte
als zum Verlassen des Hauses und zur Rückkehr,
Die Welt hätte als verrückte Welt wahrgenommen werden können,
aber ich nahm sie nur für den täglichen Bedarf.
Weder »wie« noch »warum«,
woher sie eigentlich kommt
und wozu sie so viele lebhafte Details braucht.
Ich war wie ein zu flach in die Wand geschlagener Nagel
oder
(hier ein Vergleich, der mir fehlte).
Eine Veränderung nach der anderen vollzog sich
selbst im beschränkten Feld eines Augenblicks.
Am jüngeren Tisch, mit der um einen Tag jüngeren Hand,
wurde das gestrige Brot anders geschnitten.
Die Wolken wie nie und der Regen wie nie,
fiel er doch in anderen Tropfen.
Die Erde drehte sich um ihre Achse,
aber in einem jetzt für immer verlassenen Raum.
Das dauerte gut vierundzwanzig Stunden.
1440 Minuten Gelegenheit.
86 400 Sekunden zur Einsicht.
Das kosmische Savoir-vivre
wenn es auch über uns schweigt,
so verlangt es doch etwas von uns:
ein wenig Aufmerksamkeit, ein paar Sätze Pascal
und unsere verwunderte Teilnahme an diesem Spiel
mit unbekannten Regeln.
БЕЗУВАЖНАСЬЦЬ
Я кепска паводзіла сябе ўчора ў космасе.
Суткі цэлыя пражыла, ні пра што не пытаючыся,
не дзівуючыся нічому.
Займалася будзённымі справамі,
як быццам гэта было ўсё, што павінна б.
Удых, выдых, туп ды туп, абавязкі,
але бяз думкі, сягаючай далей
ад выйсьця з дому і вяртаньня дадому.
Сьвет мог быць прыйманы як сьвет шалёны,
а я брала яго адно на звыклы ўжытак.
Ніводных – як – і дзеля чаго –
і скуль тут гэткі ўзяўся –
і навошта яму ажно столькі рухомых дэталяў.
Была як цьвік, заплытка загнаны ў сьцяну,
альбо
(тут параўнаньне, якога мне не хапіла).
Адна за другой зьяўляліся зьмены
нават у абмежаваным полі вокамгненьня.
Пры стале маладзейшым, рукой на дзень маладзейшай
быў хлеб учарашні іначай адкроены.
Хмары, як ніколі, і дождж быў, як ніколі,
бо падаў ужо ён іншымі кроплямі.
Зямля абярнулася вакол сваёй восі,
але ўжо ў пакінутай назаўжды прасторы.
Цягнулася гэта добрыя 24 гадзіны.
1440 хвілінаў аказіі.
86 400 сэкундаў дзеля ўгляданьня.
Касьмічны savoir-vivre,
хоць маўчыць наконт нас,
аднак чагосьці ад нас дамагаецца:
трошкі ўвагі, некалькі думак з Паскаля
і ўражанага ўдзелу ў гэтай гульні
зь невядомымі правіламі.
Ouppmärksamhet
Illa skötte jag mig i kosmos igår.
Jag levde ett helt dygn och frågade inget,
och förvånades inte över något.
Jag utförde mina dagliga göromål
som om det var allt jag hade att göra.
Andas in, andas ut, steg efter steg, plikt på plikt,
men utan en tanke som nådde längre
än att gå hemifrån och så gå hem igen.
Världen kan ha tett sig som en galen värld,
jag tog den bara för vanligt bruk.
Inga hur eller varför,
eller vadan blev den sådan,
och vad ska den med alla rörliga detaljer?
Jag var som en spik som slagits in för löst i väggen
eller som
(här en liknelse som inte infann sig).
En efter en inträffade förändringarna
till och med i ögonblickets snävaste synfält.
Vid ett yngre bord, med en en dag yngre hand,
blev gårdagsbrödet skuret på ett annat sätt.
Moln som aldrig förr och regn som aldrig förut,
för de föll ju med helt andra droppar.
Jorden vred sig ett varv kring sin axel,
men nu i en rymd som övergetts för gott.
Det varade gott och väl 24 timmar.
1 440 minuter av möjligheter
86 400 sekunders inblick.
En kosmisk savoir-vivre
säger inget i vårt ämne,
men kräver ändå något av oss:
lite uppmärksamhet, ett par rader av Pascal
och ett förbluffat deltagande i detta spel
med okända regler.
Tähelepanematus
Kehvasti täitsin eile oma kohuseid kosmoses.
Elasin terve ööpäeva midagi küsimata,
millegi üle imestamata.
Tegin igapäevaseid toimetusi,
justkui muud poleks teha vajagi.
Sisse- ja väljahingamine, sammu järel samm, kohustused,
aga mõte ei küündinud kaugemale
kui minemine kodunt välja ja tulemine tagasi.
Maailma oleksin võinud võtta kui meeletut,
aga mina võtsin teda tavalisena.
Ei mingeid – kuidas – ja mispärast –
ja kust selline siia sai –
ja milleks talle nii palju vilkaid detaile.
Olin nagu nael, mis liiga nõrgasti löödud seina
või
(siin on võrdlus, mida ma ei osanud leida).
Üksteise järel toimusid muutused
isegi silmapilgu piiratud vaateväljas.
Noorema laua ääres, päev noorema käega
oli leib eile teistmoodi lõigatud.
Pilved nagu eikunagi ja vihm nagu eikunagi,
sest sadas ju teiste piiskadega.
Maa pöörles ümber oma telje,
aga juba igaveseks hüljatud avaruses.
See kestis 24 tundi.
1440 minutit võimalusi.
86400 võimalikku sekundit seiramiseks.
Kosmiline savoir-vivre,
ehkki hoiab meie kohta suu lukus,
nõuab meilt ometi midagi:
veidi tähelepanu, mõned laused Pascalilt
ja hämmastunud osalust selles
tundmatute reeglitega mängus.
Nepozornost
Loše sam se vladala jučer u kozmosu.
Preživjela sam cijeli dan i noć ni za što ne pitajući,
ne čudeći se ničemu.
Izvršavala sam svakodnevne radnje,
kao da je to sve što moram.
Udisaj, izdisaj, korak za korakom, obveze,
ali bez misli koja seže dalje
od izlaska iz kuće i povratka kući.
Svijet je mogao biti priman kao ludi svijet,
a ja sam ga uzimala samo za običnu uporabu.
Nikakvih – kako – i zašto –
i odakle ovaj ovakav tu –
i što će mu toliko pokretljivih detalja.
Bila sam kao čavao preplitko zabijen u zid ili
(ovdje poređenje koje mi nedostaje).
Jedna za drugom nastupale su promjene
čak i u ograničenom polju treptaja oka.
Za stolom mlađim, ruka dan mlađa
bio je jučerašnji kruh drugačije rezan.
Oblaci kao nikad i kiša bi kao nikad
jer padala je, dakako, drugim kapima.
Zemlja se okrenula oko svoje ose
ali već u zauvijek napuštenom prostoru.
Trajalo je to dobrih 24 sata.
1440 minuta prigoda.
86 440 sekundi za uvid.
Kozmički savoir-vivre
iako šuti o nama
ipak nešto od nas zahtijeva:
nešto pozornosti, par rečenica Pascala
i začuđeno sudjelovanje u toj igri
nepoznatih pravila.
Небрежение
Неважно я вчера повела себя в космосе.
Прожила целые сутки, ни о чем не спросила,
ничему не удивилась.
Занималась обычными делами,
словно только оно и требовалось.
Вдох, выдох, шаг за шагом, обязанности,
но без мысли, устремленной далее
выхода из дому и прихода домой.
Мир мог быть воспринят как потрясающий,
а я воспользовалась им для заурядного потребления.
Никаких как и почему,
и как он здесь такой оказался,
и зачем ему уйма неугомонных подробностей.
Я была точно гвоздь, слабо вколоченный в стенку,
или
(здесь сравнение, которого не нашлось).
Одна за одной происходили перемены
даже в ограниченном поле мгновения ока.
Рукою на день моложе за столом помоложе
был иначе нарезан вчерашний хлеб.
Тучи — как ни разу и дождь как ни разу,
ибо падал новыми каплями.
Земля обернулась вокруг оси,
но уже в покинутом навсегда пространстве.
Продолжалось это добрых 24 часа.
1440 минут оказии.
86 4оо секунд для ознакомления.
Космический savoir-vivre
хотя насчет нас и помалкивает,
однако чего-то все же добивается:
толики внимания, нескольких фраз Паскаля,
ошеломленного участия в этой
с неведомыми правилами игре.
Distração
Portei-me mal ontem no cosmos.
Passei o dia sem fazer perguntas
e sem me espantar de nada.
Fiz as tarefas diárias
como se fossem a única obrigação.
Inspirar, expirar, passo a passo, obrigações,
sem outros pensamentos a não ser
sair de casa e voltar para casa.
Podia tomar-se o mundo por louco,
mas eu tomei-o para uso diário.
Nada de - comos - e - porquês –
nem donde é que ele vem –
e para que precisa ele de tantas peças em movimento.
Eu mais parecia um prego mal pregado na parede,
ou
(falta-me aqui um termo de comparação).
As coisas mudavam umas a seguir às outras
mesmo no limitado tempo de uma piscadela.
Na mesa nova o pão de ontem foi cortado de outra maneira
por uma mão um dia mais nova.
As nuvens eram como nunca e a chuva como nunca,
porque chovia com outras gotas.
A terra girava em volta do eixo,
num espaço para sempre abandonado.
Tudo isto durou 24 horas.
1440 oportunidades.
86 400 segundos para inspecionar.
Savoir-vivre cósmico,
que nada diz a nosso respeito,
mas ainda assim exige algo de nós:
alguma atenção, uns quantos pensamentos de Pascal
e participação espantada neste jogo
de regras desconhecidas.
Onachtzaamheid
Ik heb gisteren niet goed mijn best gedaan in de kosmos.
Een heel etmaal geleefd zonder naar iets te vragen,
zonder me ergens over te verbazen.
Ik heb alledaags werk verricht,
alsof dat alles was wat ik moest doen.
Inademen, uitademen, stap voor stap, verplichtingen,
maar zonder een gedachte die verder reikte
dan de deur uit en weer terug naar huis.
De wereld kon doorgaan voor een krankzinnige wereld,
terwijl ik hem enkel aanwendde voor dagelijks gebruik.
Niks geen – hoe – en waarom –
en waar komt die vandaan –
en wat moet hij met zo veel beweeglijke details.
Ik was als een niet diep genoeg in de muur geslagen spijker
Of
(hier de vergelijking waar het mij aan ontbrak).
De ene na de andere verandering vond plaats
zelfs op het begrensde terrein van het ogenblik.
Aan een jongere tafel, met een dag jongere hand
werd het brood van gisteren anders gesneden.
Wolken als nooit tevoren en de regen was als nooit tevoren
want het regende toch andere druppels.
De aarde draaide rond haar as,
maar al in een voor altijd verlaten ruimte.
Dat duurde een goede 24 uur.
1440 minuten gelegenheid.
86.400 seconden inzage.
Het kosmisch savoir-vivre
mag dan over ons zwijgen,
verlangen doet het toch iets van ons:
enige aandacht, een paar zinnen Pascal
en verwonderde deelname aan dit spel
met onbekende regels.
