Jarkko Tontti

Wenn Jacasser stirbt, taucht er vom Grund hinauf ans Licht wie als Kind vom Steg ins schlammige Wasser, kurz den Sand berühren, dann zurück an die Oberfläche und hin zum Satelliten, der die Kugel umkreiset. Er reckt sich dem nächsten Quasar entgegen, erwischt einen Meteoriten oder zwei mit bloßen Händen, so wie er in jungen Jahren die Barsche zwischen den Plötzen herauspickte, kluge Zitate aus einfachen Büchern, die Gänsefüßchen abschuppte ohne Scham zu empfinden. Zwischen den Sternen ist Jacasser der Wind und endlich wieder beim Vater, beide reiner Atem. Sie schlagen die Richtung zum Alfa Centaur ein, machen einen Bogen um die monotheistischen Paradiese und Höllen, glauben nur an die wissenschaftliche Literatur, an langsam durch die Galaxien gleitende Riesenraumschiffe, durch deren Fenster Jacasser hineinlugt wie als Kind durch den Türspalt zum Elternschlafzimmer, der Anblick wird gespeichert, sonst gibt es nichts mehr.

Cuando Jacasser muere se lanza desde las profundidades a la luz como de niño desde el muelle al agua fangosa, rozando la arena de vuelta a la superficie y hacia el satélite que rodea la pelota azul. Se estira hacia el cuásar más cercano, agarra un meteorito o dos con las manos desnudas igual que de joven atrapaba percas entre rútilos, citas sabias en libros fáciles, o escamaba las comillas sin sentir vergüenza. Entre las estrellas Jacasser es el viento y finalmente se reúne con el padre, ambos espíritus puros. Ponen rumbo a Alfa Centauro, rodean los paraísos e infiernos monoteistas creyendo sólo en la literatura de ciencia ficción, en naves gigantes que surcan lentamente las galaxias, por cuyas ventanas Jacasser se asoma al interior igual que de niño por la puerta entreabierta del dormitorio de sus padres, la visión se graba en su memoria, otra cosa no hay.

Quand Jacasser mourra il s’élancera d’une brasse depuis le grand fond vers la lumière comme du temps de son enfance, depuis le ponton, dans l’eau boueuse, frôlant le sable pour regagner la surface et le satellite lancé autour de la balle bleue. Il épie le quasar le plus proche, se saisit à mains nues d’une météorite ou deux, comme il attrappait jadis les perches parmi les gardons, les citations sages entre les pages des livres faciles,  et retranchait sans vergogne les guillemets des citations. Entre les étoiles Jacasser est le vent, puis enfin il est est à nouveau avec son père, tous deux purs esprits. Ils prennent la direction d’Alfa Centaure, parcourent les paradis et les enfers des monothéistes en ne croyant qu’aux écrits de science-fiction, traversant lentement jusqu’aux vaisseaux géants des galaxies où Jacasser lorgne par les hublots comme jadis par le trou de serrure de la chambre de ses parents, le spectacle se dépose dans sa mémoire, il n’y a plus rien d’autre.

Kiedy Jacasser umiera, wynurza się z głębi do światła, jak w dzieciństwie z pomostu w błotnistą wodę, muskając piasek, znów na powierzchnię, w stronę okrążającego niebieską kulę satelity. Sięga po najbliższy kwazar, łapie gołymi rękami meteoryt lub dwa, jak w dzieciństwie wyciąga okonie spośród płotek, mądre cytaty z łatwych książek, łuski cudzysłowu bezwstydnie usuwa. Wśród gwiazd Jacasser jest wiatrem i nareszcie znów z tatą, dwie czyste dusze. Obierają kierunek na Alfa Centauri, okrążają raje i piekła monoteistów, wierni jedynie literaturze naukowej, do żeglujących powoli przez galaktyki potężnych statków, przez których okna Jacasser zagląda do środka, jak w dzieciństwie do sypialni rodziców przez szparę w drzwiach, widok zapada w pamięć, nic innego już nie ma.