Maria Sevilla

Golosa del sufrir que te hace mío.
Quería decir que no lo siento. Tampoco
se arrepienten las gaviotas
cuando astillan el mutismo de la noche
con el miedo. Y la locura. La que insiste
en ser golosa del sufrir que te hace mío.
Golosa. De la culpa. De saberme
con la frente rasguñada. De ser gaviota
y desalar la madrugada inflando
el hueco con la nada
que hace flotar las boyas. Por la noche.
Todo oscuro y yo
golosa del sufrir que te hace mío.
Quería decir que no lo siento. Tampoco
se arrepienten las gaviotas
ni las boyas ni la mar si son inmensas
y me hieren. Cuando las miro. Cuando sé
que son inmensas. Y me duele.
Por eso
te tengo que decir que soy
golosa, al final, de herirte
y serte mal, como única manera
que yo sé
de serme mal y redimir,
así,
este inmenso amor que tengo.

Gladna patnje koja te čini mojim.
Htjedoh ti reći da mi nije žao. Ne kaju se
ni galebi
dok paraju tišinu noći,
izvikujući strah. Mahnitost. Zbog koje sam
još gladnija patnje koja te čini mojim.
Gladna. Krivnje. Spoznaje
da mi je čelo izgrebano. Toga da bude galeb
i da param slanoću jutra
dok punim pukotinu prazninom
od koje plutaju bove. Noću.
Kad je sve crno, a ja sam
gladna patnje, koja te čini mojim.
Htjedoh ti reći da mi nije žao. Ne kaju se
ni galebi
ni bove ni more kada su golemi
i nanose mi bol. Kad ih gledam. Kad sam svjesna
da su golemi. I nanose mi bol.
Zato
moram ti reći da sam gladna,
zapravo, toga da ti nanesem bol
i da budem tvoja bol, jer znam
da samo tako
nanosim sebi bol i iskupljujem,
tako,
svu beskrajnu ljubav koju osjećam prema tebi.

Acı çekmenin yapışkanlığı seni benim yapan şey.
Sana pişman olmadığımı söylemek isterdim. Ayrıca
martılar da hiç pişman gözükmüyor
gecenin sessizliğini parçalarken
korkunç çığlıklarıyla. Delilik. Her halükarda geri dönen
acının yapışkanlığı, seni benim yapan.
Vıcık vıcık. Suçluluktan. Bilmekten
tüm suratının çizikler içinde kaldığını. Martı gibi olmaktan
ve seherin tuzunu kazımaktan,
şamandıraları yüzdürebilmek için
yarığı boşluklarla doldurarak. Geceleyin.
Her yer kapkara ve ben
seni benim yapan acının yapışkanlığıyla.
Söylemek isterim ki pişman değilim. Ayrıca
ne martılar pişman
ne şamandıra ne de azgın deniz.
Ama beni acıtıyor. Ne zaman ki içime dönüyorum. Biliyorum ki
hepsi çok fazla. Ve beni acıtıyor.
Bu yüzden
sana şunu söylemeliyimki
Sırnaşıklık, nihayetinde, sana acı vermek
sana acı çektiren olmak, bilebildiğim
tek çare bu
yatıştırmak için kendimi ve kendime acı çektirmek için,
ancak böyle,
ve hepsi sana duyduğum o devasa aşk için.

Gierig nach dem Leiden, das dich mein macht.
Ich wollte dir sagen, dass es mir nicht leid tut. Auch
die Möwen bereuen es nicht,
wenn sie die Stummheit der Nacht zerreißen
mit Schreien der Angst. Des Wahnsinns. Der mich noch
gierig macht nach dem Leiden, das dich mein macht.
Gierig. Nach der Schuld. Zu spüren,
dass meine Stirn völlig zerkratzt ist. Möwe zu sein
und die salzige Morgenluft zu zerreißen
und den Riss mit der Leere zu füllen,
die die Bojen schwimmen lässt. Nachts.
Wenn alles schwarz ist und ich
gierig bin nach dem Leiden, das dich mein macht.
Ich wollte dir sagen, dass es mir nicht leid tut. Auch
die Möwen bereuen es nicht,
und auch nicht die Bojen und das Meer, wenn sie unermesslich sind
und mir weh tun. Wenn ich sie anschaue. Wenn ich weiß,
dass sie unermesslich sind. Und mir weh tun.
Deshalb
muss ich dir sagen, dass ich
am Ende gierig bin danach, dir weh zu tun
und dir weh zu sein, als die einzige Art,
die ich kenne,
um weh zu tun und mich zu erlösen,
auf diese Weise,
von der unermesslichen Liebe, die ich zu dir habe.