Kryscina Banduryna (Крысціна Бандурына)

*** 
Гавару яму: ведаеш, не мая. 
Я старалася як магла, але што ёй з маёй душы? 
Божа, я чую, як дыхае гэта зямля 
ўначы, поўнай мораку і імжы. 
Мы з ёй столькі год на мяжы, 
мы — столькі бясконцых шасэ і трас, 
столькі зношаных ботаў, праколатых шын... 
"Бяжы", — гаворыць ледзь не штораз, 
калі мне не хапае жадання тут жыць.  
 
І не адпускае, трымае, глядзіць на мяне, 
вось як ты глядзіш зараз на свой на абраз. 
Я ведаю першыя зоркі і воўчыя ямы яе,  
карані яе зла і любові агмень, 
я — нібыта Антэй: мне яе не стае, 
каб стаяць і трымацца.  
Вяртаюся. Гэта мае 
птушкі, і рыбы, і гнёзды.  
Увесь гэты божы і чортаў свет — 
пра нас.  
 
І яна загараецца промнем святла, 
глядзіць морам вокнаў — чырвоных, гарачых. 
Моўчкі глядзіць на мяне і плача: 
цяпер будзе ўсё іначай, 
ты трошкі яшчэ пацярпі, хоць ты столькі ішла...  
 
Мяне разрывае — нібы цыгарэтны пачак  
спаліла адразу. Як быццам 
раструшчаных берцамі рэбраў кавалкі 
захраслі ў грудзях. 
І б'ецца на месцы сэрца раздаўленая сініца —  
маленькі бяскрылы птах.  
 
Яе неспакойнае сэрца — вялізныя гмахі і варанкі, 
у бетоне і шкле тут няма куды прытуліцца. 
Пацярпі, мая родная, — просіць. — 
Пакуль пацярпі. 
Я ведаю, тут ці засіліцца, ці напіцца.  
 
Плача і корміць мяне з рукі.