Sergej Timofejev (Сергей Тимофеев)
Джо Дассен
- 1 *** [Приходит человек] | Translations: deenitkamk
- 2 Мужчина с женщиной | Translations: deenromklv
- 3 Дни ангелов | Translations: deenitrokaetmklv
- 4 Джо Дассен | Translations: deenitrokaetmklv
- 5 Истины | Translations: enroitkaetmkdelv
- 6 летопись | Translations: enroitmklv
- 7 Старый мир | Translations: enitrokaetmklv
- 8 Её нефть | Translations: enitrokamklv
- 9 Утро в стране интровертов | Translations: enitrokaetmklv
- 10 Порт | Translations: enitrokaetmklv
Джо Дассен
Джо Дассен входил в каждый дом,
Танцевал с каждой домохозяйкой,
Объяснял каждому уставшему мужчине,
Что ещё будут золотые времена,
Там, на Елисейских полях.
Он надевал белые штаны и белые туфли,
Распахнутую на груди рубаху,
Выходил из дома рано утром и не возвращался
До самой глубокой ночи, а иногда
Пропадал и по нескольку суток.
Он пел, и пел, и пел, медленно опуская
Всё на свои места, всё, что готово было обрушиться
И уже накренилось. Он оборачивал бьющиеся
Вещи, вроде женских сердец, в мягкие шарфы
И косынки. И постоянно протирал пыль на
Всех проигрывателях планеты. В перерывах,
Коротких, слишком коротких, он улетал на Лазурный
Берег, и забегал в море, в леопардовых плавках.
А потом наскоро вытирался, выкуривал сигарету
И быстрым шагом направлялся к личному самолету,
Уже повторяя, проминая губами первые строчки,
Которые становились мякотью всепрощения.
А люди включали проигрыватели, телевизоры,
Радиоприёмники, и везде он был нужен.
И даже его смерть никто не принял всерьез.
«Пой, — говорили ему, — пой!» И он, медленный,
курчавый, с бакенбардами, приближался
даже из небытия, и упрашивал, упрашивал:
«Положи свое сердце на место, не
разбивай его».
Translations:
Joe Dassin
Joe Dassin kam in jedes Haus,
Tanzte mit jeder Hausfrau,
Erklärte jedem müden Mann,
Dass die goldenen Zeiten noch bevorstehen,
Dort, am Champs-Élysées.
Er trug weiße Hosen und weiße Halbschuhe,
Ein bis zur Brust aufgerissenes Hemd,
Ging früh aus dem Haus und kehrte nicht
Vor der tiefen Nacht zurück, und manchmal
Verscholl er für einige Tage.
Er sang, und sang, und sang, und alle
Dinge kamen damit wieder auf ihren Platz
Herunter, Dinge, die kurz davor waren, in sich zusammenzubrechen
Und sich bereits auf die Seite legten. Er packte fragile
Gegenstände, wie etwa Frauenherzen, in weiche Schals
Und Kopftücher ein. Und wischte ständig Staub von
Allen Plattenspielern des Planeten. In den kurzen,
Viel zu kurzen Pausen, flog er an die Côte
D’Azur, und schnellte ins Wasser in Leopardenschwimmhosen.
Trocknete sich dann auf die Schnelle ab, rauchte eine Zigarette
Und machte sich im Eilschritt zu seinem Privatjet auf,
Wobei er, lippenknautschend, bereits wieder die ersten Liedzeilen knetete,
Welche sogleich zum Fruchtfleisch der Nächstenliebe heranreiften.
Und die Menschen schalteten ihre Plattenspieler und Fernseher ein,
Ihre Radiogeräte, und überall brauchte man ihn.
Selbst sein Tod war nicht das Ende.
«Singe, – sagten sie ihm, – singe!» Und er, langsam,
lockenköpfig, mit seinen Bartkoteletten, näherte sich
sogar aus dem Jenseits, und flehte, und flehte:
«Leg dein Herz auf seinen Platz,
laß es nicht zubruchgehen».
Joe Dassin
Joe Dassin entered every home,
Danced with every housewife,
Revealed to every tired man
That golden times were still to come,
There, on Elysian Fields.
He’d put on white slacks and white shoes,
A white shirt open at the chest,
Leave the house early in the morning and not return
Until deepest night, and sometimes
Disappear for days on end.
He would sing, and sing, and sing, slowly letting
Everything slide back into place, everything that was ready to collapse
And already beginning to totter. He wrapped beating
Things such as women’s hearts in soft scarves
And kerchiefs. And constantly wiped the dust from
All the gramophones on the planet. In intervals
That were short, too short, he would fly to the Côte
d'Azur and run into the sea, in a leopard-print swimsuit.
And then hastily rub himself dry, finish a cigarette
And with a quick step make for his private jet,
Already repeating, lips kneading the first lines
Which would turn into the flesh of all forgiveness.
And people would turn on their gramophones, televisions,
Radio receivers, and everywhere he was needed.
And even his death no one took for real.
“Sing!” they told him, “Sing!” And he – slow,
curly haired, with sideburns – he drew close
even in non-existence, and implored, implored:
“Put your heart back into place.
Don’t break it.”
Joe Dassin
Joe Dassin entrava in ogni casa,
Ballava con ogni casalinga,
Spiegava a ogni uomo stanco
Che ci sarebbero ancora stati dei momenti di gloria,
Là, sugli Champs Élysées.
Si metteva pantaloni bianchi e scarpe bianche,
Una camicia sbottonata sul petto,
Usciva di casa la mattina presto e non vi faceva ritorno
Fino a notte fonda, e talvolta
Spariva per giorni interi.
Cantava, e cantava, e cantava, rimettendo lentamente
A posto tutto ciò che era in procinto di crollare
E già si era inclinato. Avvolgeva le cose
Fragili, come i cuori femminili, in sciarpe e scialli
Morbidi. E spolverava in continuazione tutti i
Giradischi del pianeta. Nelle pause,
Brevi, troppo brevi, volava in Costa
Azzurra e correva nel mare con un costume leopardato.
E poi si asciugava in fretta, fumava una sigaretta
E con passo veloce si dirigeva al suo aereo privato,
E già ripeteva, sgranando con movimenti delle labbra
I primi versi, che divenivano la polpa della remissione dei peccati.
E la gente accendeva i giradischi, i televisori,
Le radio e tutti avevano bisogno di lui.
E nessuno prese sul serio nemmeno la sua morte.
“Canta, – gli dicevano, – canta!” E lui, lento,
Ricciuto, con le basette, si faceva accosto,
Anche dal non essere, e implorava, implorava:
“Rimetti il tuo cuore a posto, non mandarlo in frantumi”.
Joe Dassin
Joe Dassin intra în fiecare casă,
Dansa cu fiecare gospodină,
Explica fiecărui bărbat obosit,
Că încă vor veni vremurile de aur,
Acolo, pe Champs-Élysées,
El îmbrăca pantaloni albi și încălța pantofii albi,
O cămașă descheiată la piept,
Ieșea dimineața devreme din casă și nu se mai întorcea
Decât târziu în noapte, iar uneori
Dispărea pentru zile întregi.
El cânta, și cânta, și cânta, punând încet
Totul la locul său, lucruri ce erau gata să se prăbușească
Și alunecau deja. El înfășura obiecte casabile,
Cum ar fi inimi de femei, în fulare moi
Și năframe. Și ștergea mereu praful de pe
Toate pick-up-urile planetei. În pauze,
Niște pauze scurte, extrem de scurte, zbura spre Coasta
De Azur, intrând în fugă în mare în slipurile lui cu desen de leopard.
Iar după, se ștergea în grabă, fuma o țigară
Și cu pas grăbit se îndrepta spre avionul personal.
Deja repetând, murmurând primele rânduri,
Care deveneau miezul iertării supreme.
Iar oamenii porneau pick-up-rile, televizoarele,
Radiourile și pretutindeni aveau nevoie de el.
Nici măcar moartea lui nu a fost luată în serios.
„Cântă, i se spunea, cântă!” Și el, domol,
Cârlionțat și cu favoriți, se apropia
Chiar și de acolo, din neant, și ne ruga, ne ruga:
„Pune-ți inima la loc, nu o
sfărâma”.
ჯო დასენი
ჯო დასენი შედიოდა ყველასთან სახლში
და ცეკვავდა თითოეულ დიასახლისთან,
უხსნიდა ყველა დაღლილ მამაკაცს,
რომ შანზ-ელისეზე ბედნიერი დრო კვლავ მოვიდოდა.
მას ეცვა თეთრი ფეხსაცმელი, თეთრი შარვალი,
მკერდზე პერანგი გაღეღვოდა,
უთენია გადიოდა სახლიდან და
გვიან ღამემდე არ ბრუნდებოდა,
ხან რამდენიმე დღით იკარგებოდა.
ის მღეროდა და მღეროდა და მღეროდა და
ყველაფერს თავის ადგილს უჩენდა,
ასწორებდა ჩამოსანგრევად გაზნექილ სახლებს,
ქალის გულივით მსხვრევად საგნებს
რბილ კაშნესა და თავსაფრებში გამოახვევდა
და მტვერს წმენდდა პლანეტის ყველა ფირსაკრავიდან.
ძალიან მოკლე შესვენებებზე მიფრინავდა
ლაჟვარდოვანი სანაპიროსკენ და ლეოპარდებიანი
საცურაო ტრუსებით შერბოდა ზღვაში.
მერე სასწრაფოდ ტანს იმშრალებდა, სიგარეტს მოწევდა
და საკუთარი თვითმფრინავისკენ მიდიოდა სწრაფი
ნაბიჯით. მისი ტუჩები იმეორებდნენ პირველ სტრიქონებს,
რომლებიც შემდეგ საყოველთაო შენდობად უნდა
ქცეულიყვნენ. ხალხი რთავდა ფირსაკრავებს, რადიოებს,
ტელევიზორებს და იგი ყველგან იყო საჭირო.
მისი სიკვდილი სერიოზულად არც კი მიიღეს.
ეუბნებოდნენ: „მიდი, იმღერე!“. და ისიც, ზანტი,
ხუჭუჭა, ბაკენბარდებით, არყოფნიდან გამოდიოდა
და იხვეწებოდა: „ფრთხილად იყავი,
არ გაგიტყდეს, ჩაიდე გული საგულეში.“
Joe Dassin
Joe Dassin sisenes igasse majja,
tantsis iga koduperenaisega,
seletas igale väsinud mehele,
et kuldsed ajad on veel ees,
seal, Elüüseumi väljadel.
Ta pani jalga valged püksid ja valged kingad,
selga rinnalt lahtise särgi,
väljus kodunt varahommikul ega naasnud
enne sügavat ööd, mõnikord aga
kadus mitmeks ööpäevaks.
Ta laulis ja laulis ja laulis, asetades aeglaselt
kõik oma kohale, kõik, mis oli valmis varisema
ja juba viltu vajunud. Ta mähkis kõik löövad
asjad, nagu naisesüdamed, pehmeisse sallidesse
ja rättidese. Ja pidevalt pühiti tolmu
planeedi kõigilt grammofonidelt. Vaheaegadel,
mis olid lühikesed, liiga lühikesed, lendas ta Côte
d’Azurile, ja jooksis merre, leopardimustriliste ujumispükstega.
Seejärel kuivatas end rutuga, tegi ühe suitsu
ja suundus kiiresti oma isikliku lennuki juurde,
juba korrates, huultega pomisedes esimesi ridu,
mis said kõikeandestavuse viljalihaks.
Ja inimesed lülitasid sisse grammofonid, televiisorid,
raadiod, ja ta oli kõikjal vajalik.
Ja isegi ta surma ei võtnud keegi tõsiselt.
“Laula,” öeldi talle, “laula!” Ja tema, aeglane,
lokiline, bakenbardidega, lähenes
isegi olematusest ja keelitas, keelitas:
“Pane oma süda tagasi, ära
löö teda puruks.”
Џо Дасин
Џо Дасин влегуваше во секој дом,
Танцуваше со секоја домаќинка,
Му објаснуваше на секој уморен маж
Дека доаѓаат златни времиња,
Таму, на Елисејските полиња.
Облекуваше бели панталони и бели чевли,
Кошулата раскопчана на градите,
Излегуваше оддома рано наутро и не се враќаше сѐ до
глуво доба, а понекогаш
Го немаше со денови.
Пееше, и пееше, и пееше полека дозволувајќи
Сѐ да си дојде на свое место, сѐ што било готово да се сруши
И веќе беше разнишано. Ги виткаше работите што бијат
Како на пример, женските срца, во меки шалови
И марамчиња. И постојано ја бришеше прашината од
Сите грамофони на планетата. Во интервали,
Кратки, прекратки, влетуваше на Азурниот
Брег и се затрчуваше кон морето во гаќички за капење со леопардови шари.
А потем, брзо ќе се избришеше, ќе ја допушеше цигарата
И со брз чекор иташе кон својот приватен авион,
Веќе повторувајќи ги, со усните размесувајќи ги првите стихови
Што се претвораа во мекото среде од прошката за сите.
А луѓето ги вклучуваа нивните грамофони, телевизори,
Радиоприемници, секаде каде што им беше потребен.
Дури и неговата смрт никој не ја сфати сериозно.
„Пеј ― му велеа ― пеј!“ И тој, полека,
Со кадрава коса, со бакенбарди, се приближуваше
Дури и од небитие, и преколнуваше, и преколнуваше:
„Врати си го срцето на место, не
крши го.“
Džo Dasēns
Džo Dasēns ienāca ikvienā mājā,
Dejoja ar ikvienu mājsaimnieci,
Ikkatram nogurušam vīrietim skaidroja,
Ka būs vēl zelta laikmets,
Tur, Elizejas laukos.
Viņš uzvilka baltas bikses un baltas kurpes,
Kreklu, kas vaļā uz krūtīm,
No mājām izgāja agri un neatgriezās
Līdz vistumšākajai naktij, bet reizēm
Pazuda pat uz vairākām dienām.
Viņš dziedāja un dziedāja, un dziedāja, lēni laižot lejā
Visu savā vietā, visu, kas bija gatavs sagrūt
Un jau sazvārojies. Lūstošas lietas,
Tādas kā sieviešu sirdis, viņš ietina mīkstās šallēs
Un lakatiņos. Un pastāvīgi slaucīja putekļus uz
Visiem planētas atskaņotājiem. Pārtraukumos,
Īsos, pārāk īsos, viņš lidoja uz Azūra
Krastu un skrēja jūrā peldbiksēs ar leopardādas rakstu.
Pēc tam žigli noslaucījās, izsmēķēja cigareti
Un ātrā solī devās uz privātās lidmašīnas pusi,
Pie sevis jau dungojot un ar lūpām izgaršojot
Dziesmas pirmo rindiņu visu piedodošo sulīgo mīkstumu.
Savukārt cilvēki ieslēdza atskaņotājus, televizorus,
Radiouztvērējus, un visur viņš bija vajadzīgs.
Pat viņa nāvi neviens neuztvēra nopietni.
“Dziedi,” viņam teica, “dziedi!” Un viņš – lēnīgs,
Sprogains, ar baķenēm – pietuvojās
Pat no nebūtības un lūdzās, un lūdzās:
“Noliec savu sirdi vietā,
Nesalauz to.”