Hugo Claus
DE MOEDER
DE MOEDER
Ik ben niet, ik ben niet dan in uw aarde.
Toen gij schreeuwde en uw vel beefde
Vatten mijn beenderen vuur.
(Mijn moeder, gevangen in haar vel,
Verandert naar de maat der jaren.
Haar oog is licht, ontsnapt aan de drift
Der jaren door mij aan te zien en mij
Haar blijde zoon te noemen.
Zij was geen stenen bed, geen dierenkoorts,
Haar gewrichten waren jonge katten,
Maar onvergeeflijk blijft mijn huid voor haar
En onbeweeglijk zijn de krekels in mijn stem.
'Je bent mij ontgroeid,' zegt zij traag mijn
Vaders voeten wassend, en zij zwijgt
als een vrouw zonder mond.)
Toen uw vel schreeuwde vatten mijn beenderen vuur.
Gij legde mij neder, nooit kan ik dit beeld herdragen,
Ik was de genode maar de dodende gast.
En nu, later, mannelijk word ik u vreemd.
Gij ziet mij naar u komen, gij denkt: 'Hij is
De zomer, hij maakt mijn vlees en houdt
De honden in mij wakker.'
Terwijl gij elke dag te sterven staat, niet met mij
Samen, ben ik niet, ben ik niet dan in uw aarde.
In mij vergaat uw leven wentelend, gij keert
Niet naar mij terug. van u herstel ik niet.
Translations:
THE MOTHER
I am not, I am only in your earth.
When you screamed and your skin quivered
My bones caught fire.
(My mother, caught in her skin,
Changes with the measure of the years.
Her eye is bright, escaped from the urge
Of the years through looking at me and
Calling me her happy son.
She was no stony bed, no animal fever,
Her joints were young cats,
But my skin remains unforgivable to her
And the crickets in my voice are motionless.
‘You have outgrown me,’ she says dully
Washing my father’s feet, and she is silent
Like a woman without a mouth.)
When you screamed my bones caught fire.
You put me down, I can never rebear this picture,
I was the invited but deadly guest.
And now, later, I in my manhood am strange to you.
You see me approach you, you think: ‘He is
The summer, he makes my flesh and keeps
The dogs in me alive.’
While you must die every day, not together
With me, I am not, I am not except in your earth.
In me your life perishes in rotation, you do not
Return to me, from you I do not recover.
LA MÈRE
Je ne suis pas, je ne suis que dans ta terre.
Quand tu hurlas et que ta peau frémit,
mes os prirent feu.
(Ma mère, prisonnière dans sa peau,
change au rythme des années.
Son œil léger, pour échapper a l'ardeur
des années, me dévisage
et me nomme son fils joyeux.
Elle n'était lit de pierre ni fièvre animale,
ses jointures étaient de jeunes chats,
mais pour elle ma peau reste sans pardon,
immobiles sont les grillons dans ma voix.
¾Tu m'échappes, dit-elle avec lenteur
lavant les pieds de mon père, et elle se tait
comme une femme sans bouche.)
Quand ta peau hurla, mes os prirent feu.
Tu me déposas, plus jamais je ne soutiendrai cette image,
j'étais l'hôte convie mais meurtrier.
Aujourd'hui viril, je te deviens étranger.
Tu me vois venir vers toi, tu penses: « Il est
l'été, il éveille ma chair, garde
en éveil les chiens qui m'habitent. »
Tandis que chaque jour tu te meurs, mais sans moi,
je ne suis pas, je ne suis que dans ta terre.
En moi ta vie s'éteint en basculant, tu ne reviens
pas vers moi, de toi je ne me remets pas.
Die Mutter
Ich bin nicht, ich bin nicht außer in Deiner Erde.
Als Du brülltest und Deine Haut bebte,
fingen meine Gebeine Feuer.
(Meine Mutter, gefangen in ihrer Haut,
verändert sich im Takt der Jahre.
Ihr Blick ist hell, entflohen der Wut
der Jahre, indem sie mich ansah und mich
ihren glücklichen Sohn nannte.
Sie war kein Bett aus Stein, kein fiebrig Tier,
Ihre Gelenke waren junge Katzen,
Doch unverzeihlich bleibt meine Haut für sie,
Und unbeweglich sind die Grillen in meiner Stimme.
„Du bist mir entwachsen“, sagt sie träge, meines
Vaters Füße waschend, und sie schweigt
wie eine Frau ohne Mund.)
Als Deine Haut schrie, fingen meine Gebeine Feuer.
Du legtest mich nieder, nie kann ich dies Bild zurückholen,
Ich war der willkommene, doch mordende Gast.
Und nun, später, männlich werde ich Dir fremd.
Du siehst mich zu Dir kommen, Du denkst: „Er ist
Der Sommer, er macht mein Fleisch und hält
Die Hunde in mir wach.“
Dieweil Du jeden Tag stirbst, nicht zusammen
mit mir, bin ich nicht, bin ich nicht außer in Deiner Erde.
In mir vergeht sich wälzend Dein Leben, Du kehrst
Nicht zu mir zurück. Von Dir genese ich nicht.
МАЙКА
Живея единствено в пръстта ти.
Когато гърчът обезсили крясъка,
В косите ми лумна огън.
(Моята майка в затвора на кожата
пуска на свиждане на годините прокобата.
Очите й със свойта светлина прогонват на годините
всяка тъга, те впиват взор един
в мен, ведрия й син.
Тя не беше каменна постеля, нито животинска треска,
ставите й бяха млади котки,
но кожата ми не намери прошки
и гласът ми си остана безчувствена и няма фреска.
“С годините все по-далечен ставаш”, казва бавно тя,
миейки краката на моя баща, и се потапя в мълчание на жена,
тиха и няма.)
Когато кожата ти крясък нададе, в костите ми лумна огън.
Ти ме сложи да лежа, но картината не се забравя: поканен,
аз бях всъщност гост, който смърт след себе си оставя.
И сега, след години, ставайки мъж, все повече
от теб се отчуждавам. Вижда как се приближавам
и на тази мисъл е в плен: “Той е лятото, той
ще събуди от плътта ми всеки къс
и ще храни с нея кучетата в мен.”
Докато умира всеки ден, не с мен,
живея единствено в пръстта й.
В мойто тяло, кръжейки, животът отминава, тя няма
да се върне при мен, а аз напразно бягам от нейния плен.
LA MADRE
No soy, no estoy más que en vuestra tierra.
Cuando gritabais y vuestra piel temblaba,
Mis huesos prendieron fuego.
(Mi madre, presa en su piel,
Cambia al compás de los años.
Su ojo es claro, escapó a la ira
De los años por mirarme y
Llamarme su alegría de hijo.
No fue un lecho de piedra, ninguna fiebre animal,
Sus articulaciones eran gatitos,
Pero mi pellejo le es aún imperdonable
E inalterables son los grillos en mi voz.
“Al crecer te has alejado de mí”, dice lentamente
Lavándole los pies a mi padre y se calla
como una mujer sin boca.)
Cuando vuestra piel gritaba, mis huesos prendieron fuego.
Me acostasteis, jamás podré devolver esa imagen,
Fui el huésped invitado pero mortífero.
Y ahora, más tarde, ya hombre, os soy extraño.
Me veis venir hacia vos y pensáis: “Es él
El verano, él me hace carne y mantiene
Los perros dentro de mí despiertos.”
Mientras cada día estáis al morir, y no junto
A mí, no soy, no estoy más que en vuestra tierra.
En mí se va vuestra vida, rodando, vos
No volveréis a mí y de vos no me repondré.
Ema
Ma ei ole, pole muud kui mullalt sinu.
Kui sa karjusid ja su ihu võbeles
tuli mu liikmeisse tuli.
(mu ema, vangis omaenese ihu sees,
muutub aastate möödudes.
Ta pilk on hele, pääsnud aastate tule
käest minu pääle vaadates ja mind
oma rõõmsaks pojaks hüüdes.
Ta polnud külm nagu kivi, ei armuihane loom, ta liikmeis oli noore kassi nõtkust,
kuid minu ihu iial talle ei andesta
ja tusatoone minu häälde ikka jääb.
"Sa oled minust välja kasvanud," ütleb ta tasahilju, ise pestes mu isa jalgu, ja vaikib nagu naine, kel polegi suud.)
Kui ihu sul karjus, tuli minu liikmeisse tuli.
Sa panid mu käest, seda pilti taasluua ma eales ei suuda, Ma olin kutsutu, kuid surmatoov külaline.
Ja nüüd, hiljem, mehena, jään sulle võõraks.
Sa näed, et ma tulen ja mõtled: "Tema on suvi, ta on liha mu lihast, ta hoiab koeradki minus ärkvel."
Kui sa päev päevalt ligined lõpule, mitte koos minuga, pole mina, pole muud kui mullalt sinu.
Minusse kaob ringina su elu, sa ei pöördu minu juurde tagasi, ma ei taastu sinust.
La madre
Non sono, non sono se non nella tua terra.
Quando gridasti e la tua pelle fremeva
Presero fuoco le mie ossa.
(Mia madre, prigioniera nella sua pelle,
Si trasforma al ritmo degli anni.
Il suo occhio è chiaro, sfugge alla foga
Degli anni guardandomi e chiamandomi
Il suo figlio gioioso.
Lei non era un letto di pietra, né una febbre animale,
Le sue giunture erano giovani gatti,
Ma imperdonabile resta la mia pelle per lei
E immobili sono i grilli nella mia voce.
"Mi sei cresciuto troppo", dice lentamente
Lavando i piedi di mio padre, e tace
come una donna senza bocca.)
Quando la tua pelle gridò presero fuoco le mie ossa.
Mi deponesti, mai potrò più sostenere questa immagine,
Ero l'ospite invitato ma omicida.
E ora, più tardi, da uomo ti divento estraneo.
Mi vedi venire verso di te e pensi: "Lui è
L'estate, desta la mia carne e tiene
Svegli i cani dentro di me".
Mentre ogni giorno stai morendo, non insieme
A me, io non sono, non sono se non nella tua terra.
In me svanisce la tua vita roteando, non torni
Verso di me, da te non guarisco.
Matka
Nie ma mnie, nie ma mnie nigdzie, tylko w twojej ziemi.
Wówczas gdy kryczałaś, a twoja skóra drżała,
Moje kości zajęły się ogniem.
(Moja matka, uwięziona we własnej skórze,
Zmienia się z biegiem lat.
Jej oko jest jasne, umyka namiętnościom
Lat spoglądając na mnie i nazywając mnie
Swoim radosnym synem.
Nie byla kamiennym łożem, zwierzęcą gorączką,
Jej stawy byly młodymi kociętami,
Lecz niewybaczalna pozostaje dla niej moja skóra
I nieruchome są świerszcze w moim głosie.
„Wyrosleś mi“, mówi, powoli myjąc
Ojca mego nogi, i milknie
Jak kobieta bez ust.)
Wówezas, gdy twoja skóra krzyczała, moje kości zajęły się ogniem.
Polożyłaś, mnie, nigdy nie będę w stanie znów ponieść tego obrazu,
Byłem uproszonym, ale zabijającym gościem.
A teraz, po latach, męski staję ci się obcy.
Patrzysz jak podchodzę do ciebie, myślisz : „On jest
Lato, tworzy moje ciało i utrzymuje
We mnie czujne psy.”
Kiedy każdego dnia umierasz stojąc, nie ze mną
Razem, mnie nie ma, nie ma mnie nigdzie, tylko w twojej ziemi.
Wem nie upływa twoje życie kłębiąc się, nie wracasz
Do mnie, nie wyleczę się z ciebie
A MÃE
Eu não existo, não existo senão no teu chão.
Quando tu gritaste e a tua pele tremeu
Ganharam lume os meus ossos.
(Minha mãe, prisioneira na sua pele,
Muda ao sabor dos anos.
O seu olhar é límpido, escapa à deriva
Dos anos ao fixar-me e ao chamar-me
Seu ditoso filho.
Ela não era uma cama de pedra, uma febre animal,
As suas articulações eram jovens gatos,
Mas a minha pele mantém-se para ela imperdoável
E ficam imóveis as cigarras na minha voz.
«Cresceste, deixaste-me para trás», diz ela lavando
Com vagar os pés a meu pai, e fica calada
Como uma mulher sem boca.)
Quando a tua pele gritou, ganharam lume os meus ossos.
Tu pousaste-me, jamais poderei retransformar essa imagem,
Eu era o hóspede convidado mas que matava.
E hoje, mais tarde, fiz-me virilmente estranho a ti.
Tu vês-me aproximar, pensas contigo: «Ele é
O Verão, ele faz a minha carne e aguenta
Os cães em mim vivos.»
Enquanto tu todos os dias vais morrendo, não junto
Comigo, eu não existo, não existo senão no teu chão.
Em mim desfaz-se rodopiando a tua vida, tu não
Voltarás para mim, de ti nunca me hei-de curar.
Mama
Eu nu-s, nu-s doar în glia ta
cînd ai ţipat, cînd pielea ţi s-a-ncrîncenat,
oasele mi-au luat foc.
(Mama, prinsă-n pielea ei,
se schimbă an de an.
Ochiu-i limpede scapă de pasiunea
anilor privindu-mă pe mine
şi spunîndu-mi: “fiu-mi fericit!”
Incă nu era un pat de piatră, nici febră animală,
încheieturile-i erau tinere pisici.
Dar pielea mea ea nu vrea s-o ierte,
greierii din glas mi-au amuţit.
“M-ai depăşit”, îmi spune ea
spălîndu-i tatii-ncet picioarele,
apoi tăcu ca o femee fără gură.)
Cînd pielea ta a ţipat oasele mi s-au aprins,
m-ai depus, nici cînd nu voi regreta această imagine
eram oaspele poftit dar ucigaş.
Iar mai apoi, astăzi bărbat, ţi-am devenit străin.
Vezi unde bat, gîndeşte: “El este
vara, el ţine tulpina
carnea mea şi cîinii ce-n mine sălăşluiesc”.
Pe cînd în fiece zi eşti pe moarte,
nu cu mine, eu nu-s, nu-s doar în glia ta,
în mine viaţa ta se şterge-n vîrtejuri, nu vei veni
spre mine, de tine nu măvoi vindeca.
Mati
Nije me, nije me nego u tvom tlu.
Kad si vrištala i koža ti drhtala
Kosti se moje zapališe.
(Moja mati, što iz svoje kože ne može,
Menja se po taktu godina.
Oko joj je svetlo, uteklo strasti
godina tako što me je gledala i zvala
Svojim srećnim sinom.
Nije bila kamena postelja, zverinja groznica,
zglobovi joj behu mlade mačke,
Al' neoprostiva osta moja put za nju
i nepomični su mi zrikavci u glasu.
"Prerastao si me", kaže sporo
Perući mom ocu noge, i ćuti
Kao žena bez ustiju.)
Kad ti je koža vrištala, moje se kosti zapališe.
Ti me polegnu, nikad više da vratim tu sliku,
Bio sam zvani al' pogubni gost.
A sad, kasnije, muževan, postajem ti tuđ.
Vidiš gde ti stižem, misliš: "On je
Leto, on čini moje telo i pse
U meni drži budnim."
I dok svakim danom umireš pomalo, ne sa mnom
zajedno, mene nije, mene nije nego u tvom tlu.
U meni ti život kružno gasne, vratiti se
Nećeš meni, ja od tebe neću ozdraviti.
Modern
Jag finns inte, jag finns inte annat än i din jord.
När du skrek till och skinnet skalv
fattade mina benknotor eld.
(Min mor, fängen i sitt skinn,
förändras i takt med åren.
Blicken är ljus, undslipper flydda
år med att se på mig och kalla
mig för sin muntre son.
Hon var ingen stenbädd, ingen djurisk feber,
lederna var unga katter,
men oförlåtlig för henne förblir min hud
och orörliga syrsorna i min stämma.
“Du växte ifrån mig“, säger hon lojt och
torkar min fars fötter, och hon tiger
likt en kvinna som saknar mun.)
När ditt skinn skrek till fattade mina benknotor eld.
Du nedlade mig, en bild jag aldrig förmår återbörda
jag var den inbjudne men vådlige gästen.
Och nu, omsider, som man blir jag din främling.
Du ser mig komma, du tänker: „Han är
sommaren, han skapar mitt kött och håller
hundarna inom mig vakna.“
Om du än dagligen står och dör, inte samman
med mig, finns inte jag, finns inte jag annat än i din jord.
I mig förgås ditt vältrande liv, du vänder
inte åter till mig, från dig repar jag mig aldrig.
[DE MOEDER]
Mati
Ni me, ni me razen v tvoji zemlji.
Ko si kričala in ti je koža trepetala,
So se mi kosti vžgale.
(Moja mati, ujeta v svoji koži,
Se spreminja v taktu let.
Svetlo je njeno oko, uteklo je
Gonji let, ko me je gledala in
Imenovala 'moj srečni sin'.
Ni bila kamnita postelja niti živalska vročica,
Njeni sklepi so bile mlade mačke,
A brez milosti ostaja zanjo moja koža
In črički nepremični v mojem glasu.
'Prerasel si me,' počasi reče,
Umivaje očetove noge, nakar obmolkne
Kot ženska brez ust.)
Ko je tvoja koža kričala, so se mi kosti vžgale.
Odrinila si me, te podobe več ne prenesem,
Bil sem povabljen, a poguben gost.
A zdaj, pozneje, kot mož, sem ti tuj.
Vidiš, kako se ti bližam, pomisliš: 'On je
Poletje, drami moje meso in pse
V meni ohranja budne.
Pri čemer vsak dan po malem umreš, a ne skupaj
Z mano, mene ni, ni me razen v tvoji zemlji.
V meni tvoje življenje prekucaje ugaša, k meni
Se ne vrneš, od tebe več ne pridem k sebi.
