Volker Braun

Маёй краіне йсьці на захад, мне застацца.
Цяпер ВАЙНА ХАЦІНАМ МІР ПАЛАЦАМ.
Краіне сам зьмяніў я звычны накірунак
З усёй яе ўбогаю красой.
І лета хцівасьці прыходзіць за зімой.
А я магу застацца там дзе перац.
Мой тэкст не зразумеюць, не павераць.
І чым я не валодаў, вырвуць люта.
І тое, чым ня жыў, абудзіць вечны смутак.
Надзея на шляху ляжала, быццам пастка.
Маё ў вашых лапах чэпкіх і кіпчастых.
Калі кажу маё, то не дзялю па частках.

Rwyf fi yma o hyd: cychwyna fy ngwlad am y Gorllewin.
HEDDWCH I’R PALAS RHYFEL I’R TYDDYN.
Fi fy hun roddodd y cic yn nhin.
Mae’n taflu ei hun a’i haddurn druan ymaith.
Daw haf y chwant i ddilyn gaeaf maith.
A minnau, gallaf fynd i grafu,
A ‘nhestun nawr yn annealladwy.
Yr hyn na fu’n eiddo im a ddygwyd
a’r bywyd na chefais fyw a reibiwyd.
Fel magl mae gobaith yn llechu ar fy llwybrau.
A fy nghyfoeth i gyd sydd ar eich crafangau
Pa bryd caf ddweud eto eiddo fi gan feddwl ninnau?

I´m still here, though my country´s gone West.
PEACE TO THE PALACES AND DEVIL TAKE THE REST.
I gave it the elbow and heave-ho once myself.
Now it´s giving away its negligible charms itself.
Winter is followed by a summer of guzzling.
But I remain, worrying at the root of all evil.
And my poem becomes increasingly puzzling,
To wit: what I never had is being filched.
I shall always mourn what never happened to me in
   person.
Hope lay across the path like a trap.
And that´s my junk you´ve got your paws on.
Will it ever again be given me
To say mine and thereby mean the collective me.

Acá estoy, todavía: mi país va hacia el Oeste.
GUERRA A LAS FÁBRICAS PAZ A LOS PALACIOS.
Yo mismo le di la patada.
Se degrada y queda su adorno seco.
Al invierno le sigue el verano del deseo.
Y puedo quedar en el culo del mundo.
Y todo mi texto va a ser incomprensible
eso que nunca poseí, me lo arrancan.
Eso que nunca viví, lo voy a extrañar siempre.
La esperanza estaba en el camino como una trampa.
Mi propiedad ahora la tienen ustedes con sus garras.
Cuándo voy a decir de nuevo mío y que signifique todos.

Je suis là encore et mon pays passe à l'Ouest.
GUERRE AUX CHAUMIERES, PAIX AUX PALAIS !
Je l'ai mis à la porte comme on fait d'un vaurien.
Il brade à tout venant ses parures austères.
L'été de la convoitise succède à l'hiver.
Et à mon texte entier on ne comprend plus rien.
On me dit d'aller voir là où le poivre pousse.
On m'arrache ce que je n'ai jamais possédé.
Ce que je n'ai vécu va toujours me manquer.
Comme un piège sur la route : l'espoir était à vif.
Ma propriété, la voici dans vos griffes.
Quand redirai-je à moi en voulant dire à tous ?

Én még itt: nyugatra ment hazám népe.
HARC VISKÓKKAL ÉS PALOTÁKKAL BÉKE.
És még az én lábam is megtaposta.
Eldől, szerény díszéből kivetkezik.
A télre majd szomjú nyár követezik.
Maradok, hol a dolgok sava-borsa.
A szövegem mintha zavaros volna.
Ami nem volt enyém, törik is össze.
Amit nem éltem, hiányzik örökre.
Csapda volt tehát az úton a remény.
A tulajdonom most karmotok hegyén.
Mikor mondom megint, enyéim s enyém.

Eccomi, ancora qui: va all'Ovest la mia terra.
AI PALAZZI LA PACE ALLE CAPANNE GUERRA.
A rifilarle il calcio ho provveduto io stesso.
Con i suoi magri fregi si lascia buttar via.
E passato l'inverno, avida estate sia!
Andarmene all'inferno è quanto mi è concesso.
E di tutto il mio testo non si capisce il senso.
Quello che mai ho avuto mi viene oggi strappato.
Quel che non ho provato avrò sempre perduto.
Le speranze, un intralcio, furono trabocchetti.
La proprietà, la mia, è tra i vostri profitti.
Quando ridirò mio e intenderò dir: tutti?

ჯერაც აქ ვარ:
ჩემი ქვეყანა დასავლეთისკენ მიემართება
ომი ქოხებს, მშვიდობა სასახლეებს.
მე თვითონაც ავუწყე ფეხი.
და იმანაც იქით გასწია,
თავის მწირი მშვენება ახლდა.
ზამთარს ზაფხული შეენაცვლება.
მე კი ძალმიცს იქ გავჩერდე
სადაც მუდამ წიწაკა ხარობს.
გაუგებარი ხდება ჩემი ტექსტი თანდათან
ისიც წამერთვა, რაც არასდროს მომნიჭებია.
რაც არ მიგრძვნია,
ის ყოველთვის მომენატრება.
გზად დაგებული იყო იმედი, როგორც ხაფანგი.
თქვენ კლანჭებშია მოქცეული, რაც მე მეკუთვნის,
როდის იქნება
ვთქვა “ჩემი” და ყველა ვიგულვო.

祖国已驶向西方，我仍坚守在这里
战争摧毁茅屋，和平留给宫邸
是我自己给了她启航的命令
她抖落掉了身上，仅存的风韵
紧随严冬的，竟是夏日的贪欲
我可以留守，这原本要离开的土地
我所有的诗句变得不可理喻：
不曾拥有的，已被攫夺
从未经历的，将永被追忆
当年的希望，恰似路上的一口陷阱
我微薄的所有，尽数归入你们的手掌
何时才能讨还，我的，也是大家的财产