Claudio Pozzani

Such in dir die Stimme, die du nicht hörst
iss das Universum, wenn du sie nicht verstehst

Niedrige Häuser mit abfallenden Dächern
tränender Regen aus  morschen Traufen
Duft von Erde, von Blättern, von Teichen
und finst‘ren Landschaften von weißem Marmor

Such in dir die Stimme, die du nicht hörst
iss das Universum, wenn du sie nicht verstehst

Würmer, die unter dem schlammigen Grund liegen
Ratten, die in Stahlströmen schwimmen
Nebelrauch, schnelle Autos,
die flinke Asphalt-Tagliatelle äsen

Such in dir die Stimme, die du nicht hörst
iss das Universum, wenn du sie nicht verstehst

Schatten aus Ton gehen müde
tief schüttelnd den konischen Kopf
Schiefe Gespenster auf Mauern gedruckt
erinnern an Flucht und an friesische Pferde

Die Dunkelheit beginnt dir den Geist zu spiegeln
während alles sprudelnd und grün wird...

Duymadığın sesi içinde ara.
Eğer anlamıyorsan evreni  ye ( yiyip yut)
Artık çürümüş oluklarından damlayan yağmurla ıslanan
meyilli çatılı alçak evler,
Toprak, yaprak, su birikintilerinin kokusu
Ve mermer gibi bembeyaz  tehditkar manzaralar

Duymadığın sesi içinde ara.
Eğer anlamıyorsan evreni  yiyip yut

Çamurlu toprağın altındaki solucanlar,
buz gibi nehirlerde yüzen fareler
hazır asfalt TAGLİATELLE SİNİ tırtıklayan
sis dumanı, hızlı arabalar

Duymadığın sesi içinde ara.
Eğer anlamıyorsan evreni  yiyip yut.

Kilden gölgeler, konik başlarını aşağı doğru sallayarak
yorgun yürümekte
duvarda iz bırakmış dolambaçlı hayaletler Frisia  atlarını ve  firarlarını hatırlatmakta
Karanlık,  zihinleri yansıtmaya başlıyor,
öte yandan herşey yeşerip adeta fışkırıyor.  

Duymadığın sesi içinde ara.
Eğer anlamıyorsan evreni  yiyip yut.