Maxine Chernoff

بگو در شان چه کسی غرق ؛  عمومی ترین  پاورقی های اغوش را ؛ که کم می کنی م ؟ بگو پرت شوم به کجاهات ،
 کوله پشتی ات را که  زمین می گذاری ، رگ ها و گلویت را ،  تو را ، که  مسری است ؟

معصوم های لایزال خاک می خورند در بلوز های « مانتیگل » . لامسه ام استفراغ می کند ابروی  ممتنع  را  .
عادت های تسلا می پرند. خنده هایت پست می شوند به بلوز روحانی ام .

قدم هایم داد می زنند :   « پیتکو  پیتکو »  .  منظور نر پیاده می شود . این همه تیک تاک می گریزند از مزمور
تو ؛ با ترجیع بند پدر  .

ذهن اجاره ای ، و اسمی  دو هجایی  ، به دلایل ام می رسند ؛ به زودی یک گُل .