Ariane von Graffenried

Sitting on a bench in Babylon Park

next to Mr. Perfect, my dialect,

who’s jealous and a bit pissed

because of my lifelong liaison

avec German.

I explain myself en francais

my dialect sticks to my tongue,

I try to find words for a converting verse.

He’s always been a little pushy

when it comes to family affairs.

Dialect wants to be my only mother

not a lover or a brother,

I don’t care who is who anyway

some make straight sense

and some have crooked legs.

Maybe when I’m near my death

it’s you I’ll whisper with my last breath.       

Maybe you’ll be my last relative

But I can’t be definitive.

While strangers pass by I say:

“Come a little closer, my malade imaginary”

I caress his complex of inferiority

“C’mon,” I say “lemme be, 

different sounds don’t hurt anybody.”

Sometimes I drink mother’s milk in misery,

sometimes it’s wine, sometimes whiskey.

And in my coeur there’s always space

—and that’s fine, it’s not a flaw—

for many lovers and many mothers.

In my noggin things are rough

and my mouth is a petit bluff

My heart is like a pigeon house,

when one goes in, another’s out, but you know:

Good lines, good show.

Maybe when I’m near my death

it’s you I’ll whisper with my last breath.       

Maybe you’ll be my last relative

But I can’t be definitive.

Κάθομαι σ’ ένα παγκάκι στο Babylon Park, δίπλα στη Mrs Perfect, μια διάλεκτο

που ζηλεύει κι όλο μου κρατάει μούτρα για τον ισόβιο ερωτικό δεσμό μου

avec l’allemand.

Ας εξηγηθώ λοιπόν, en français.

Η διάλεκτος κολλάει στη γλώσσα μου,

ψάχνει να βρει λέξεις για να μετατρέψει έναν στίχο και είναι πάντα λίγο μυγιάγγιχτη

όταν μιλάμε για τα οικογενειακά μας.

Θέλει να ’ναι η αληθινή μου μητέρα, όχι ερωμένη, ούτε αδερφή.

Έτσι κι αλλιώς, σκοτίστηκα who is who. Η μία πλάθει φράσεις με νόημα,

η άλλη έχει στραβά πόδια.

Maybe τη στερνή μου ώρα

τ’ όνομά σου να προφέρω, η ψυχή μου προτού βγει. Maybe να μη μου ’χει απομείνει άλλος συγγενής, αλλά δεν παίρνω και όρκο.

Βλέπω τους διαβάτες να περνούν και λέω:

«Έλα λίγο πιο κοντά, νοσηρή μου φαντασία».

Μ’ ένα χάδι, καλοπιάνω μια διάλεκτο όλο κόμπλεξ.

«C’mon», λέω, «ξεκόλλα πια,

οι αταίριαστοι φθόγγοι δεν βλάπτουν κανέναν».

Μερικές φορές, απ’ την απελπισία μου, πίνω μητρικό γάλα, πότε είναι κρασί, πότε ουίσκι.

Στην καρδιά μου πάντοτε υπάρχει χώρος

για πολλές ερωμένες και για πολλές μανάδες – κι αυτό είναι χάρισμα, δεν είναι ψεγάδι.

Το μυαλό μου είναι ένα χάος,

και τα χείλη μου μπλοφάρουν un peu. Η καρδιά μου ένας περιστερεώνας,

μία μπαίνει, τρεις βγαίνουν, but you know: καλές ατάκες, καλή παράσταση.

Maybe τη στερνή μου ώρα

τ’ όνομά σου να προφέρω, η ψυχή μου προτού βγει. Maybe να μη μου ’χει απομείνει άλλος συγγενής, αλλά δεν παίρνω και όρκο.

Assise sur un banc dans le parc Babylon

à côté de Mister Perfekt: mon dialect

qu’est jaloux et dur d’la feuille

à cause d’ma liaison à vie

avec le bon allemand.

Je m’explique nit üf Titsch

le dialect i’m’colle à la langue

j’cherche les mots cap’ d’être convaincants.

L’a toujours été du genre susceptible

regard à mes affaires de famille.

I’veut être ma vraie mère

pas un amant ni un frère,

j’m’en fous du qui est qui d’toute façon

moi j’fais des phrases tout’droites

et qu’ont des jambers tordues.

V’liecht qu’à ma dernière heure

c’est toi qui ramp’ras d’ma bouche le dernier.

P’têtre que c’est toi l’dernier d’la famille,

j’te promets rien.

Pendant qu’des inconnus passent, je dis:

« Viens ‘peu plus près, mon malade imaginaire. »

J’caresse son complexe d’infériorité.

« C’est parti », qu’j’ui dis, « laisse-moi faire,

les sons disparates ont jamais fait d’mal. »

Parfois, misère, j’bois du lait maternel

à défaut d’whisky, défaut d’vin

Et dans mon cœur y a d’la place

– ç’a rien d’un manque –

pour plusieurs amants et plusieurs mamans.

Dans ma chambre de bonne c’est l’bordel

et ma bouche est un p’tit bluff.

Mon cœur est comme un pigeonnier

un d’dans, trois dehors qui s’agitent, tu l’sais bien :

à bonnes répliques, bon show. 

V’liecht qu’à ma dernière heure

c’est toi qui ramp’ras d’ma bouche le dernier.

P’têtre que c’est toi l’dernier d’la famille,

j’te promets rien.

Sitting on a bench in Babylon Park

next to Mr. Perfect: my dialect

qui est jaloux i trochę wkurzony

z powodu związku dozgonnego

avec l’allemand, czyli mnie i niemieckiego.

Je m’explique en français,

dialekt mam na języku.

Szukam słów, by je złożyć w wers

He’s always been a little touchy

when it comes to family affairs.

He wants to be my real mother

not a lover or a brother,

I don’t care who is who - boże drogi!

Jeden robi proste zdania

drugi ma krzywe nogi.

Maybe w mojej ostatniej godzinie

Ty z moich ust wypłyniesz.

Maybe uznam cię za ostatniego krewnego.

Ale nie ma w tym nic pewnego.

While strangers pass by, mówię

“Podejdź bliżej, mój ty chory z urojenia.”

Pogłaszczę cię po kompleksie niższości.

“No chodź”, mówię, “laisse-moi faire, kolego,

Disparate sounds nie zrobią ci nic złego.”

Sometimes I drink mother’s milk in misery,

a czasem wino, to znów whisky.

A w moim sercu

- i to jest zaleta, nie manko –

jest miejsce dla wielu matek i wielu kochanków.

W łepetynie mej burdel panuje

a buzia cały czas nieźle blefuje.

Serce mam niczym gołębnik,

jeden ptak do klatki, trzy z klatki, but you know:

Good lines, good show.

Maybe w mojej ostatniej godzinie

ty z moich ust wypłyniesz.

Maybe uznam cię za ostatniego krewnego

ale nie ma w tym nic pewnego.