Tomás Cohen

Schon gebrechlich, Blanca Rosa,
gehst du stolz los zum Strand zu Fuß,
barfuß auf schwarzem heißem Sand,
den du kühlend mit schwarzem Samt umrandet hast.
Du ziehst die selbstgenähten Kleider aus,
wirfst den Schmerz ab und die Nadeln
die Tumoren wie Knöpfe,
du ziehst dich aus, ziehst die aus, die du bist,
damit ich dich nicht mehr erkenne und dich doch liebe
(ich kann dich nicht verabschieden, aber ich werde dich empfangen)
nur falls du meine Tochter werden willst,
die noch nicht geboren wird.

Λευκό Τριαντάφυλλο καταπατημένο
αναχωρείς περήφανο για την παραλία
με γυμνά πόδια πάνω στην καυτή άμμο
που κληρονομείς μέσα στο μαύρο βελούδο.
Απαλλάσσεσαι από τα ρούχα που έφτιαξες με τα χέρια σου,
βγάζεις τον πόνο και τις βελόνες,
τους όγκους σαν κουμπιά,
ξεγυμνώνεσαι ακόμα κι απ’ αυτό που είσαι
για να μην σε αναγνωρίσω πια, καθώς και να σε αγαπήσω
(δεν μπορώ να σε αποχαιρετήσω, αλλά θα σε δεχτώ)
μήπως θελήσεις να γυρίσεις κόρη μου
αγέννητη ακόμα.

Blanca Rosa, liekna,
išdidi išeini pajūrin,
basos pėdos ant karšto juodo smėlio,
kurį dailiai išsiuvinėjai ant juodo aksomo.
Atsisveikini su savo rankomis pasiūtais drabužiais,
išsitrauki skausmą ir adatas,
auglius kaip sagas,
nusirengi netgi tai, kas esi,
kad niekad tavęs nebepažinčiau, bet vis tiek mylėčiau
(negaliu su tavim atsisveikint, bet lauksiu),
jeigu užsimanytum tapti mano dukra,
kuri dar negimus.

Blanca Rosa prostrada
vai orgulhosa em pé na praia
com pés descalços sobre a areia quente
que lega como veludo negro.
Se despede da roupa feita com suas próprias mãos,
tira a dor e as agulhas,
os tumores como botões,
se despe inclusive de quem era
para não se reconhecer mais e se amar do mesmo jeito
(não posso me despedir de ti, mas te receberei)
se quiser tornar-se minha filha
que ainda não nasceu.