Ela Gochiashvili (ელა გოჩიაშვილი)
ამბავი ფრჩხილებისა
ამბავი ფრჩხილებისა
(ციკლიდან - ჩემთვის და ჩემი ორი დისათვის)
გვიყვარდა ბავშვებს
სიკვდილ-სიცოცხლი სთამაშობანი.
გვიყვარდა ბავშვებს
მიწიანი თამაშობანი.
მიწა ხომ მუდამ
უშურველად გვეძლევა ხოლმე,
მიწა მუდამ საკმარისია,
მით უმეტეს,
სიკვდილ-სიცოცხლის თამაშებისთვის.
მკვდარ ჩიტებსაც რა გამოლევდა, _
ჩვენი სამყოფი ყოველთვის იყო.
სულ პირწმინდად ჩაიხოცნენ მაშინდელები,
სულ პირწმინდად დახუჭეს ფრთები.
გავხედავ ხოლმე, გამაკანკალებს _
გოჯს ვერ იპოვი,
თითო ჩიტი ყველგან მარხია.
ეს სიკვდილით თამაშისა...
სიცოცხლისას რას ვთამაშობდით?! _
ნასიკვდილარ მიწას გავცრიდით
(კენჭი და ჩონჩხი იყრებოდა),
მოვზელდით,
კვერებს ვაბრტყელებდით ხელისგულებში,
მზეზე ვაწყობდით _ მზეა ცხობდა.
... მომქონდა სახლში
მიწიანი, სუფთა ხელები
და ღვთისმშობლის კალთაში ვყრიდი.
ღვთისმშობელი ფრჩხილებს მაჭრიდა
და ცვიოდა აქეთ-იქით
სანამცხვრე ტალახით გამოლესილი
ნაკლული მთვარეები.
და ჩემი იყო მაშინ ცათა სასუფეველი.
... ნეტავ იმ ხელებს,
შენი მაკრატლის ალესილ პირთან
ნდობით გასუსულს...
... ჯერ მარცხენა ხელი წაგართვი
(მარჯვენა ფრჩხილებს
ჯერაც ვერაფერს ვუხერხებდი),
მერე და მერე მარჯვენასაც მოვეპატრონე,
ამოვკრიფე შენი კალთიდან ხელები და
წამოვედი...
ჩემს სულსწრაფობას რას პასუხობდა
შენი ბრძენი გული, დედაო?
ხომ კრთებოდა? _
"ნუ გეჩქარება, ჩემო შვილო,
მალე წამერთვა.
დრო მოვა,
ფრჩხილებს თვითონ დაიჭრი ორივე ხელზე,
მაგრამ მაგ ხელებს
ასეთი ნდობით
ვერავისკენ ვეღარ გაიწვდი".
. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .
ესეც ამბავი ფრჩხილებისა, ჩემო დედაო,
სულის ხერხემალს ჩაფრენილი, ჩახორცებული,
ოქროსევდის წყალში ნაფერი
ჩემთვის და ჩემი ორი დისათვის.