ĂN HẢI CẢNG

Tôi đã ăn một hải cảng ba tiếng đồng hồ
Hải cảng đó hai mươi năm xa, quay về
Không nghĩ mình có thể ăn nhiều thế!

Ăn những âm thanh nhỏ xíu như tiếng gió
Tiếng những con hà biển hát trên rêu trên sóng
Ðến con hải âu quen
                         hai mươi năm bay không mỏi trong kí ức
Cánh chim hay cánh thời gian
Những chấm phá đời tôi cao vời

Ăn hai trái vú em săn chắc áp mặt như hai quả chuông
Những tiếng chuông vỡ ngọc tuổi thơ
Màu cà- rem hai mươi năm không đổi
Ngày nào tôi bay
Hải cảng phong kín hai mươi năm
Dựng huy hoàng chiều đứng thẳng

Tôi muốn ăn hết những bánh lái
Cuộn đời tôi đi đến khúc quanh nào?
Những chiếc mỏ neo
Thời gian chặt hết từng bến đậu
Lưu lạc đời về đây trong dây thong
Buộc hờ trên bến cô đơn hơi thở ẩm ướt hoang vu

Hải cảng mắt buồn đen khuya
Áo nón, giấy pluya
Bia, féc-mơ-tuya...
                           Tình gái
Ôi môi đời tìm chơi
Viết mãi trên sóng xanh giấy nháp
Làm sao tin được cái chết đóng sẵn như thân tàu?
Ồ ạt cuốn về đâu
Cột buồm huy hoàng xé gió
Réo gọi ngày xanh
Tìm gì trong mong manh, sóng vỡ tan tành
Chảy mãi thôi, ấm dòng lệ

Tôi đã ăn hết một hải cảng ba tiếng đồng hồ
Có thể chết vì bội thực – Nhưng không sao
Tôi đang ăn cái đầu tôi


Trên cảng kia, gã thủy du đã quay về sau hai mươi năm
Y lang bang không đầu
Và cũng không tàu
Ðang bay lên những linh hồn bánh lái...

                                           Cảng Tiên Sa, Ðà Nẵng 2000-2001.

© Nguyễn Hữu Hồng Minh
Audioproduktion: 2005, M.Mechner / Literaturwerkstatt Berlin

Hafen essen

Ich aß einen Hafen in drei Stunden
Der war für zwanzig Jahre weg, kam zurück
Erstaunlich, soviel verdrücken zu können!

Aß das leise Wimmern des Windes
Die Gesänge der Schiffswürmer, Algen, Wellen
Bis zu der üblichen Möwe
zwanzig Jahre kreist sie unermüdlich in der Erinnerung
Vogelflügel oder die Flügel der Zeit
Meinen dollen Lebensentwurf

Aß deine beiden festen Brüste, zusammengedrückt wie zwei Glocken
Glockenklänge, die Perle der Kindheit zerschellt
Die Farbe der Eiscreme, zwanzig Jahre gleich
Eines Tages hob ich ab
Der Hafen, für zwanzig Jahre dicht gemacht
Der glänzende Nachmittag steht senkrecht auf

Sämtliche Lenkräder will ich fressen!
Bis zu welcher Kurve bringt ’s mein Leben?
Die Anker
Die Zeit hat alle Anlegestellen gekappt
Sie treiben im Leben an schlaffem Seil
Achtlos festgemacht an verwaisten Ufern

Hafen, traurige schwarze Nachtaugen
Hemd, Hut, Kohlepapier
Reißverschluss, Bier ...
Frauenliebe
Ah, die Lippen des Lebens wollen spielen
Das Schmierpapier blauer Wellen bekritzeln
Der Tod wie ein Schiffsrumpf – wie können wir an ihn glauben?
Ungestüm zieht der prächtige Segelmast dahin
Schneidet den Wind
Ruft nach den jungen Tagen
Sucht im Filigranen, in der krachend brechenden Woge
Warmer Tränenfluss

Ich aß einen Hafen in drei Stunden
Könnte platzen – mach ich aber nicht
Ich ess’  gerade meinen Kopf

Zu jenem Hafen kehrt der Seereisende nach zwanzig Jahren zurück
Streunt herum ohne Kopf
Und ohne Schiff
Hebt ab wie die Lenkradseelen ...

                                                    Cang Tien Sa, Da Nang, 2000-2001

Aus dem Vietnamesischen übertragen von Ho Pham Huy Don und Michael Sollorz