Willem Groenewegen
englisch
Sneeuwboekhouding
Mijn ouders zitten voor het donkerblauwe raam
van weer een onbestemde winter, en
ik denk, laat ze daar zitten; sneeuw,
dat wemelen genezend als tinctuur
tot aan het koude glas gebracht, zij schrikken
daarvan niet, het tellen is een vrede,
alles wat vertraagd valt neemt hun zacht
en één voor één gedachten af.
Zó doen zij boekhouding in smalle
witte velden voor hun ogen.
Als het straks gaat dooien heb ik dit gedicht
met daarin al de vlokken die ze moeten tellen,
nagemaakt; hun ogen zullen
zonder onderscheid de woorden zien
die telkens worden opgeschud, een reis
die hier beneden zeker maar toch altijd anders
afloopt. Zo beweeg ik nu voor u
dit Lourdes onder een stolp; mijn schrijven
is bewegen is gebed; mijn sneeuw kan
telkens door vijandig water zinken
en bruusk van de grond opstijgen. Straks
wanneer mijn ouders zich ontgoocheld van
het raam wegdraaien mogen zij
in deze kleine chaos binnen, eeuwig
in beweging haperend, maar nu
is dit gedicht voor u, de warme grot
in ’t midden is voor u –van alle kanten
sneeuwt het, wens ik, op u in;
aan vederlichte last ontkomt u niet.
Tenzij iemand van boven af begint.
Aus: Sneeuwboekhouding
Amsterdam: Bert Bakker, 1995
Audioproduktion: Flemish Literature Fund, Antwerp, 2012.
Snow Accounts
My parents sit before the dark-blue window
of another indefinable winter, and
I think, let them sit there; the snow,
that brought the flurry like a healing tincture
right up to the frosted glass, still fails
to frighten them, is counted up in peace,
and all that falls slow-motion, softly
takes their thoughts one at a time.
This is how they keep accounts, in narrow
fields of white before their eyes.
When thaw sets in I will have copied
all the flakes they must account for,
with this verse; their eyes will see
without distinction all the words which are
repeatedly fluffed up, a journey that
most definitely ends down here while
different each time. I’ll move this Lourdes
under glass for you; my writing is in motion
is in prayer; my snow can sink in hostile
waters every time and brusquely rise up
from the ground. Shortly, when my parents
turn away in disillusion from the window,
they may enter into this small chaos and
forever falter in its motion, whereas now
this poem is for you, the warm cave
in the middle is for you – I hope
it snows on you from every side;
you won’t escape the airy burden.
Unless someone takes it from the top.