די אָנגעשראָקענע זעברע

אין צימער אייבערשטן בײַ נאַכט איז שטיל.
פֿון פֿענצטער הויכן, דורך די שפּאַרונעס שמאָלע
לאַמטערנס נײַגעריקער בליק אין צימער
קוקט אַרײַן.
זײַן שאַרף עלעקטרישע צעשנײַדט
אויף פּאַסן שײַן די פֿינצטערניש
און רו פֿון נאַכט —
אויף שוואַרץ און ווײַס,
אויף ווײַס און שוואַרץ —
אַ זעברע שטייט פֿאַרטראַכט.
זי הערט זיך אײַן אין אומרו פֿון דער גאַס:
אַ וויי־געשריי פֿון אַמבולאַנס,
אַן אײַלעניש פֿון טריט פֿאַרשפּעטיקטע,
אַ קרעכץ פֿון בוים דעם אַלטן,
וואָס מיד איז שוין צו וואַקסן...
אַ גרוס פֿון דעם טראַמווײַ —
דאָס האַוועניש פֿון טאָג
פֿאַרשלעפּט ער אינעם פּאַרק,
מיט אַ געקלאַנג...
איך שטיי שוין אויף דער שוועל,
אַ רגע בלויז — דעם צימער כ'וועל פֿאַרלאָזן —
די צײַט זיך לייגן שלאָפֿן...
און פּלוצעם פֿון אַ ווינקל,
פֿון הינטער דעם פֿאָטעל פֿאַרזעסענעם,
צוויי אויגן אָנגעשראָקענע איך זע.
אַ פּינטל געבן זיי צו מיר —
די זעברע נאַכטיקע פֿאַרשווינדט...
כ'דערמאָן זיך: דאָס געווען בין איך,
פֿון קינדשאַפֿט כ'קוק אַרויס
און די נשמה ציטערט מיר פֿאַר פּחד.
פֿאַר וואָס?
אין צימער פֿינצטערן געבליבן כ'בין אַליין —
אַזוי געעצהט האָט דער טאַטע,
אויב כ'וויל אַ דרייסטער וואַקסן יאַט.

מעלבורן, יוני, 2012

© Boris Sandler
Audioproduktion: Haus für Poesie, 2019