Kiedy na świecie tym bawiłem,
W powietrzu owym oddech łapiąc,
I co sprawiłem, to sprawiłem,
Do innych wszak się spraw nie kwapiąc;
Gdym nic nie mówił albo bąkał,
Gdym szastał groszem albo skąpił,
Gdym kpił i puszył się, i jąkał,
Lecz ocalenia nie dostąpił
I umarł, tak jak się umiera,
Substancją stając się białkową –
Dziś Kierkegaarda czy Bubera
Nie wytłumaczy mądre słowo,
O co był cały ten ambaras,
I że się tak wyrażę — po co
Żyłem, budziłem się i naraz
Siadałem w łóżku ciemną nocą.