Oto podaję ci percepcję jak faszerowane oko na talerzu. Pokazuję ci, jak kręci się soczewka na wolności niczym pomarańcz w jednorękim bandycie, szalone oko przepełnione widzeniem. Zatrzymam je na chwilę i pokażę, jak głodny źrenicy czarny otwór  otwiera się szeroko, pusty niczym lufa armaty, jak łapczywa paszcza, która nie obawia się wchłonąć wszystkiego, co zaoferuje jej byt. Mały czujny żarłok,  wywrócę go na drugą stronę i pokażę, że za nim naprawdę nic nie ma. Otworzę i pokażę, że w środku nie ma nic innego niż ta wrażliwa ciemność pustego pokoju gotowa wypełnić się obrazami i fantazjami. Oto podaję ci oko, jak nieforemną perłę, wilgotną skorupę błyszczącą pojęciem, pierwszą kropkę radości, którą to ty musisz poszerzyć.