Elena Buixaderas
spanisch
Zaživa
Píšu o tom
a nechci na to myslet
Nemám potuchy
proč se vždycky upnu na jedno slovo
nějaké takové slovo
na kterém nakonec ztroskotám
„To se ti stalo ještě
zaživa?“
Toho odpoledne jsem se v tom trochu potácel
vzadu po louce
a z trávy mě sledovala černobílá kočka
Byl to můj konec
Najednou jsem viděl že k ní všechno vede
a že se jí
jak tam sedí
nedokážu vyhnout
Viděl jsem se jak natruc měním směr
a mířím jinam
jenom kvůli ní
ale stejně průhledně marně
zase jinam zase nazpátek
Buď nepřímo k ní
Nebo rovnou
Uzel se stahoval dokud přede mnou neutekla
Uzel
zase jedno z těch slov
Sotva se za nějakým takovým pustím
už na jeho místě začne číhat něco
s čím jsem si vůbec nikdy neměl začínat
A pak už nepomůže ani škrt ani útěk
za jiným slovem
Žádné není jiné
A všechna si to navzájem umějí připomenout
Necítím už báseň ale jen studený stisk
že nikdo z nás živých
by asi nechtěl doopravdy vědět
natož prožít
co může taky znamenat
zaživa
Dokud to přede mnou neuteče
Jako tenkrát
Aus: Stisk
Praha: Torst, 2007
ISBN: 978-80-7215-324-4
Audioproduktion: Jan Trojan
En vida
Escribo sobre ello
aunque en ello no quiero pensar
No tengo ni idea
de por qué siempre me aferro a ciertas palabras
a algunas de esas palabras
en las que al final naufrago
«¿Eso te ocurrió aún
en vida?»
Aquella tarde estaba paseando un poco fumado
por el prado de atrás
y desde la hierba me observaba sentado un gato blanco y negro
Fue mi fin
De pronto vi que todo llevaba hacia él
y que así,
según estaba sentado
no podía evitarlo
Me vi cambiando mi trayectoria a propósito
y dirigiéndome a otra parte
solo por él
pero de un modo igualmente inútil y transparente
llegaba a otra parte y de nuevo regresaba hacia él
O bien dando rodeos
o directamente
El lazo se iba encogiendo hasta que el gato huyó
Lazo,
de nuevo otra de esas palabras
En cuanto me lanzo tras alguna de ellas
en su lugar empieza a acechar otra con la que
no debería haber empezado nunca
Y después ya no ayuda ni tachar ni huir
tras otra palabra
Ninguna es esa otra
Y todas se lo recuerdan recíprocamente
Ya no siento el poema sino sólo un frío ahogo
porque ninguno de nosotros los vivos
querría saber realmente
y aún menos experimentar
qué puede significar
en vida
Hasta que eso huya de mí
Como entonces