Martin Mutschler
deutsch
Zaživa
Píšu o tom
a nechci na to myslet
Nemám potuchy
proč se vždycky upnu na jedno slovo
nějaké takové slovo
na kterém nakonec ztroskotám
„To se ti stalo ještě
zaživa?“
Toho odpoledne jsem se v tom trochu potácel
vzadu po louce
a z trávy mě sledovala černobílá kočka
Byl to můj konec
Najednou jsem viděl že k ní všechno vede
a že se jí
jak tam sedí
nedokážu vyhnout
Viděl jsem se jak natruc měním směr
a mířím jinam
jenom kvůli ní
ale stejně průhledně marně
zase jinam zase nazpátek
Buď nepřímo k ní
Nebo rovnou
Uzel se stahoval dokud přede mnou neutekla
Uzel
zase jedno z těch slov
Sotva se za nějakým takovým pustím
už na jeho místě začne číhat něco
s čím jsem si vůbec nikdy neměl začínat
A pak už nepomůže ani škrt ani útěk
za jiným slovem
Žádné není jiné
A všechna si to navzájem umějí připomenout
Necítím už báseň ale jen studený stisk
že nikdo z nás živých
by asi nechtěl doopravdy vědět
natož prožít
co může taky znamenat
zaživa
Dokud to přede mnou neuteče
Jako tenkrát
Aus: Stisk
Praha: Torst, 2007
ISBN: 978-80-7215-324-4
Audioproduktion: Jan Trojan
Lebend
Ich schreibe davon
und will nicht daran denken
Keine Ahnung hab ich
warum ich mich immer an ein Wort klammere
irgend so ein Wort
an dem ich zuletzt zerschelle
„Erlebtest du das noch
lebend?“
An jenem Nachmittag bin ich darin
ein wenig herumgetaumelt
hinten über die Wiese
und aus dem Gras verfolgte mich die schwarzweiße Katze
Das war mein Ende
Auf einmal sah ich dass zu ihr hin alles führt
und dass ich ihr
wie sie dort sitzt
nicht entkomme
Ich sah mich wie zum Trotz die Richtung ändern
woandershin
nur ihretwegen
und dabei klar vergebens
wieder woandershin wieder zurück
Entweder indirekt zu ihr
oder schnurstracks
Der Knoten zog sich zusammen
solange sie nicht vor mir floh
Knoten
wieder eines dieser Wörter
Kaum lasse ich mich auf eines ein
beginnt schon etwas an seinem Platz zu lauern
mit dem ich gar nicht erst hätte anfangen dürfen
Und dann hilft weder Strich noch Flucht
hin zu einem andern Wort
Keines ist anders
Und alle sind gut darin die anderen zu erinnern
Ich fühle das Gedicht nicht mehr nur noch den kalten Druck
dass keiner von uns Lebenden
wohl wirklich wissen will
geschweige denn durchleben
was das noch heißen kann
lebend
Solange es nicht vor mir flieht
Wie damals