Zaživa

Píšu o tom
a nechci na to myslet

Nemám potuchy
proč se vždycky upnu na jedno slovo
nějaké takové slovo
na kterém nakonec ztroskotám

„To se ti stalo ještě

            zaživa?“

            Toho odpoledne jsem se v tom trochu potácel
             vzadu po louce
             a z trávy mě sledovala černobílá kočka
             Byl to můj konec
             Najednou jsem viděl že k ní všechno vede
             a že se jí
             jak tam sedí
             nedokážu vyhnout

             Viděl jsem se jak natruc měním směr
             a mířím jinam
             jenom kvůli ní
             ale stejně průhledně marně
             zase jinam zase nazpátek

             Buď nepřímo k ní
             Nebo rovnou

             Uzel se stahoval dokud přede mnou neutekla

Uzel
zase jedno z těch slov

Sotva se za nějakým takovým pustím
už na jeho místě začne číhat něco
s čím jsem si vůbec nikdy neměl začínat

A pak už nepomůže ani škrt ani útěk
za jiným slovem
            Žádné není jiné
A všechna si to navzájem umějí připomenout

Necítím už báseň ale jen studený stisk
že nikdo z nás živých
by asi nechtěl doopravdy vědět
natož prožít
co může taky znamenat

            zaživa

            Dokud to přede mnou neuteče
            Jako tenkrát

© Jaromír Typlt
Aus: Stisk
Praha: Torst, 2007
ISBN: 978-80-7215-324-4
Audioproduktion: Jan Trojan

Lebend

Ich schreibe davon
und will nicht daran denken

Keine Ahnung hab ich
warum ich mich immer an ein Wort klammere
irgend so ein Wort
an dem ich zuletzt zerschelle

„Erlebtest du das noch

            lebend?“

             An jenem Nachmittag bin ich darin
             ein wenig herumgetaumelt
             hinten über die Wiese
             und aus dem Gras verfolgte mich die schwarzweiße Katze
             Das war mein Ende
             Auf einmal sah ich dass zu ihr hin alles führt
             und dass ich ihr
             wie sie dort sitzt
             nicht entkomme

             Ich sah mich wie zum Trotz die Richtung ändern
             woandershin
             nur ihretwegen
             und dabei klar vergebens
             wieder woandershin wieder zurück
             Entweder indirekt zu ihr
             oder schnurstracks

             Der Knoten zog sich zusammen
             solange sie nicht vor mir floh

Knoten
wieder eines dieser Wörter

Kaum lasse ich mich auf eines ein
beginnt schon etwas an seinem Platz zu lauern
mit dem ich gar nicht erst hätte anfangen dürfen

Und dann hilft weder Strich noch Flucht
hin zu einem andern Wort
            Keines ist anders
Und alle sind gut darin die anderen zu erinnern

Ich fühle das Gedicht nicht mehr nur noch den kalten Druck
dass keiner von uns Lebenden
wohl wirklich wissen will
geschweige denn durchleben
was das noch heißen kann

              lebend

             Solange es nicht vor mir flieht
             Wie damals

Aus dem Tschechischen von Martin Mutschler