Я пішу пра гэта
і не хачу пра гэта думаць.

Хто яго ведае,
чаму я заўжды чапляюся за слова, быццам дужкамі,
за нейкае слова,
якое мяне раструшчыць.

“Ці перажывеш ты гэта

            жыўцом?”

            Тым надвячоркам
            я швэндаўся сюды-туды
            праз луг
            а з травы за мной цікавала чорна-белая котка.
            Гэта быў мой канец
            Раптам я пабачыў, што ўсё вядзе да яе
            што мне не пазьбегнуць яе,
            не абмінуць котку,
            якая сядзіць там.

            Я пабачыў сябе як іду ў іншым напрамку
            некуды ў іншы бок,
            не азіраючыся,
            іду але марна.
            зноў у іншы бок, зноў назад,
           
            іду наўскос да яе,
            іду наўпрост.

            Вузел зацягваўся пакуль яна ня ўцякла

Вузел
зноў адно з гэтых словаў

Толькі дазволіш сабе адно,
на ягоным месцы цябе ўжо пільнуе іншае,
зь якога б ты ніколі не пачаў.

А далей ужо ні выкрэсьліваньне, ні ўцёкі не дапамогуць
натрапіць на нейкае іншае
Няіснае слова ня ёсьць іншым
Усе словы добрыя, калі хочаш успомніць іншыя

Я больш не адчуваю верш толькі халодны поціск
пра які ніхто з нас жывых
ня хоча ведаць
ня кажучы ўжо пра тое каб яго перажыць
поціск, які можа значыць, што нешта

            жывое

            Пакуль яно не ўцякло ад мяне
            як тады, надвячоркам

Ярамір Тыплт