ამაზე კი ვწერ,
მაგრამ ფიქრს ყოველმხრივ თავს ვარიდებ.

არ ვიცი,
მუდამ ერთ სიტყვას რატომ ვებღაუჭები,
ერთადერთ სიტყვას,
ბოლოს და ბოლოს
მპოვნელად რომ უნდა მაქციოს...

,,როცა ჯერ კიდევ ცოცხალი იყავ,
           
            მაშინაც ასე გემართებოდა?“

            იმ დღესაც, მინდვრად ჩამომჯდარი,
            ვიჯექ და მასში ვინავლებოდი.
            შავ-თეთრი კატა ბალახებიდან შემომცქეროდა.
            ეს იყო ჩემი აღსასრული.
            უცებ შევნიშნე, რომ ყველაფერი იმისაკენ მექაჩებოდა.
            და რომ მე იმას,
            იქვე ჩამომჯდარს, გვერდს ვერაფრით
            ვერ ავუქცევდი...

            ვხედავდი: როგორ ვცდილობდი,
            პირი სხვა მხარეს მექნა
            და ამრეზით გავრიდებოდი.
            მაგრამ ამაო, მჭვირვალი გზები
            ისევ მასთან მაბრუნებდნენ გამუდმებით
           
            ხან ირიბად,
            ხანაც მოსხლეტით.

            ვიდრე აჰა, ხელიდან არ დამისხლტა კვანძი -

ისევ სიტყვა,
ისევ ისე ერთი მათგანი.

ხოლო როგორც კი ერთ-ერთ მათგანს ავედევნები,
სხვა, მეორე ჩასაფრდება იმ ერთის ადგილას,
სხვა, მეორე, იქ რომ ვერაფრით ვიგულისხმებდი.

მერე კი სხვა სიტყვის
არც ძებნას და აღარც ამოჭრას არა აქვს აზრი...
            სხვა არ არსებობს...
ყველა მათგანი ოსტატურად ახსენებს ერთურთს,

ერთ სინამდვილეს,
რომ მე ლექსს კი ვეღარა ვგრძნობ,
მხოლოდ ცივ კავშირს...
ცოცხალთაგან არავის უნდა, ეს გამოსცადოს,
მით უფრო არ სურთ მას გადაურჩნენ, რაც სხვაგვარად

            სიცოცხლეს ნიშნავს,

            ვიდრე ხელიდან დამსხლტომია
            ის, როგორც მაშინ...

იარომირტიპლტი