Giorgi Lobzhanidze
georgisch
Ani se nehni
V té knize, kterou jsi nenapsal,
byl jeden, co pořád opakoval
„vytraťte se zadním vchodem“.
Myslel sis na vyhynutí.
Přece jen je v tobě kus dobrého!
Ale viděl jsi večer, jak jiskry proletovaly roštím?
Jako střely mezi větvemi?
Hotové toky,
průlety různými patry jako mezi tunely
nebo přejezdy dálnic. V průduších hranice
zářivé čáry
zjevovaly děravost, volnost celé stavby.
Rozvětvení ohně unikající ven
rozvětvením dřeva.
Kresba ohně proškrtávající
kresbu dřeva.
Jako krev žilami se to hnalo.
V noci jsi pak viděl přicházet
nohy a břicho osvětlené baterkou.
A jinde
jako když se potopí jenom kus lodi.
Odkrývání průhledů, kde zrak vždycky předtím
narazil na zdi.
Otevřený prostor, překážky mizí,
dočasně tu proudí vzduch.
Z pater visí
tisíce potrhaných kabelů, rour, krycích plátů.
Takové
bílé roztrhané tělo.
Pozoruješ holuby, jak usedají na ta prorvaná betonová patra
jako na útes,
příroda okamžitě obydluje nové tvary, hned je poznává,
i když jsou čerstvé, včera nebo dnes ráno vytvořené silou
trhacích strojů.
Ploutev z tebe vyrvaná:
Je čas povolit tu ryby.
A jinde
totéž v menším. Zdi
rozlomené v půli,
zahlédneš tapety a místa, kam postavit stůl.
Vítr vane nedostavěným domem, který je samé patro
a holé schodiště.
Vystoupíš hned za rohem, aby ses tam vrátil.
Bude tam potrhaný plot,
provalené pletivo a vyvrácený sloupek.
Když vlezeš dovnitř a v chodbě někoho potkáš,
zarazíš se. Dokud nezjistíš,
že i on se zarazil.
Ani jeden z vás
tam nemá co dělat.
Projdete kolem sebe jako dva neprůhlední.
Při odchodu ovšem průhledně
vyšlapeš všechny stopy pozpátku
jako by už nemělo být
žádné
ven
ani vyvanutí.
Aus: Nejlepší české básně 2013
Brno: Host, 2013
ISBN: 978-80-7294-973-1
Audioproduktion: Jan Trojan
არ გაინძრე!
წიგნში, შენ რომ არ დაგიწერია,
ვიღაც გამუდმებით იმეორებს:
„უკანა კარიდან გაიპარე და უკან ნუ დაბრუნდები!“
მე კი ჩემთვის ვფიქრობდი გადაშენებაზე!
ბოლო-ბოლო სიკეთის მისხალი ხომ მაინც არის შენში?
მაგრამ წუხელის ნუთუ ვერ შენიშნე
მოციმციმე ნაპერწკლები ხმელი ხეების ტანზე,
ტყვიებივით რომ მსჭვალავდნენ ტოტებს?
ნაკადები, რომლებიც სხვადახვა სართულზე ისე მიედინებიან,
როგორც გვირაბებში თუ მრავალკეცა ავტობანებზე.
გზის განათების ზოლზე
ჰაერის სავენტილაციო მილები ხსნიან გამოსასვლელს,
რაც ამ კონსტრუქციის სიმყიფეზე მიუთითებს,
ცეცხლიც გარეთ ტოტებად გამოეფინება
და ხის განტოტებას მიუყვება,
ცეცხლის მონახაზი ხის მოხაზულობას აცამტვერებს.
ისე მიედინება, თითქოს, სისხლი მიჩქეფდეს ძარღვებში.
ღამღამობით ხედავ, როგორ გიახლოვდება წყვილი ფეხი
და ფოტოაპარატის ფლეშით განათებული მუცელი.
და სადღაც, თითქოს გემის ნაწილი ჩაიძირაო,
გაშიშვლებული გაუგებრობები ბუყბუყებენ,
იქ, სადაც მზერა კედელს ეხლებოდა.
ღია სივრცე. დაბრკოლებები უჩინარდება.
დროებით ჰაერიც კი აქროლდება,
სართულებიდან მავთულებისა და სკოტჩების
ათასობით ნაგლეჯი კონწიალობს,
ნაგლეჯები, რომლებიც ნაფოტებს ფარავდნენ.
რაღაცნაირი, თეთრ სუდარაში გახვეული, დაფლეთილი ტანი...
და აკვირდები მტრედებს, რომლებიც დახეთქილ ცემენტზე
ისე ჩამომსხდარან, თითქოს კლდეზე ისხდნენ...
ბუნება ახალ წარმონაქმნებზე იმკვიდრებს ადგილს,
მყისიერად ამოიცნობს მათ ახალთახალ,
გუშინდელ თუ დღევანდელ ნაშთებს,
დამანგრეველი მანქანები რომ წარმოქმნიან.
თითქოსდა, ფარფლი ამოგგლიჯეს,
ამიტომაც, დროა, თევზის ფარფლი გაშალო.
სადღაც ზუსტად იგივე ხდება,
ოღონდ უფრო მცირე მასშტაბით.
შუაზე გახსნილ კედლებს შორის დალანდავ ადგილს,
სადაც ადრე შპალერი ჰქონდათ გაკრული და მაგიდაც იდგა.
დაუმთავრებელ სახლში ყველა სართულსა და
უკაცრიელ კიბეებზე ქარი ნავარდობს...
ახლომახლო ჩამოხვალ, რომ სახლში დაბრუნდე.
იქ კი მხოლოდ გადაქცეული ღობე დაგვხდება
ნაპრალებში გაჩრილი ჩვრებით
და ბოძი, უკვე ამოძირკვული,
როცა შიგნით შეღოღდები
და დერეფანში ვიღაც უცხოს გადააწყდები,
უცებ შეცბები, სანამ მიხვდები, რომ ისიც შეცბა.
არც ერთ თქვენგანს იქ არაფერი არ გესაქმებათ
და ერთმანეთს გვერდს აუვლით
პირქუში სახით...
უკანა გზაზე ძლივს დასალანდ ნაფეხურებს
ისე გამოუყვები,
თითქოს იქიდან
გამოღწევა
აღარ გეწეროს!
იარომირტიპლტი