Paul Bogaert

niederländisch

Rosemarie Still

deutsch

[Ik dacht dat de tijd via via zou werken]

Ik dacht dat de tijd via via zou werken,
met een lichte erosie, een trage schimmel,
dat hij, vanuit de schaduw, op een lauwe vogelpoot knabbelend,
een laagopgeleide wind de klus zou laten klaren,
desnoods iemand zou sturen
om een spatie weg te pikken of discreet een paar tinten te innen.

Dat ik het zelf niet zag,

nat en verblind door de zon in de camera
van jouw ogen kijkend,
blij opnieuw vaste grond te voelen, tong over bovenlip,
blij aan sommige spieren herinnerd te worden, alle aders
weer open voor de zoute roes van de bloedgroep, de homerun,

dat ik niet zag hoe

de tijd zelf al het grootste werk had gedaan
en blijkbaar beslist had
op korte termijn, tussen de branding en mijn spullen,
in een paar flitsen, eigenhandig, fors
met de knuppel, en hop en

klop en nog één

erop.

© De Bezige Bij Antwerpen, 2013
Aus: Ons verlangen
Antwerpen: De Bezige Bij, 2013
Audioproduktion: Literaturwerkstatt Berlin, 2014

[Ich glaubte, dass die Zeit auf Umwegen arbeitet]

Ich glaubte, dass die Zeit auf Umwegen arbeitet,
mit einer leichten Erosion, langsam wachsendem Schimmel,
dass sie, vom Schatten aus, an einem lauwarmen Vogelbein knabbernd,
einen gering qualifizierten Wind die Sache erledigen lässt,
notfalls jemanden schickt
der ein Leerzeichen stibitzt oder diskret ein paar Schattierungen kassiert.

Dass ich es nicht sah,

nass und geblendet von der Sonne in die Kamera
deiner Augen schauend,
froh wieder festen Boden zu spüren, Zunge über Oberlippe,
froh an manche Muskeln erinnert zu werden, alle Adern
wieder offen für den salzigen Rausch der Blutgruppe, den Home Run,

dass ich nicht sah wie

die Zeit selbst schon die meiste Arbeit getan
und offenbar entschieden hatte
kurzfristig, zwischen der Brandung und meinen Sachen,
ruck zuck, eigenhändig, knallhart
mit dem Knüppel, und hopp und

drauf und noch eins

drauf.

Aus dem Niederländischen von Rosemarie Still, 2014