21

                         “Ένα νησί δεν παύει να είναι ερημωμένο επειδή κατοικείται”                                                                                                        (Gilles Deleuze)


Κάθε χάρτης
είναι η τεκμηρίωση ενός
εξ
    ορ
  κ
        ισμού:
   φυτεύουμε πλοκάμια
στη γη των ματιών μας
και             μαθαίνουμε στους εαυτούς μας να
βλέπουμε          τα σύνορα
                         από απόσταση ασφαλείας.

Το σώμα χαράζει μια διαδρομή που αρχικά φαίνεται άγνωστη, στη συνέχεια γνώριμη και μετά από καιρό απειλητική. Πρώτα γίνεται η εγγραφή του σώματός στον χώρο και μετά η μνήμη του χώρου αναδιπλώνεται και εγγράφεται σε κάθε σημείο του σώματος.

           Μασουλάμε τη ρητίνη που εκπέμπει το φως των φαναριών της πόλης και φτύνουμε χάρτες:

περνάμε από τη μια νησίδα
στην άλλη μέχρι να
φύγουμε από την
πόλη και
τα πρόσωπά μας
αποκτούν ράμφη που ξηλώνουν
τις ραφές των πεζοδρομίων.

Το μεγάφωνο
στη μέση της πλατείας βραχυ
                                                     κυκλώνει:

    “αισθήματά

                                 Μόδες                         ηδονής                           ΣΠΛΕΝΤΙΤ».

Το σώμα επιστρέφει εκεί
όπου παλιά
α
να
τρι
χι
α
ζε
    
τα κόκκαλα τρίβονται
η ακτινογραφία αποκαλύπτει
ότι οι ώμοι έχουν γίνει
             χωράφια -

ποιος έβαλε την κόκκινη σαύρα
     που τυλίγεται
     γύρω από το μπράτσο
                                 του δέντρου
                                 που έχει γύρει
                                 προς τη θάλασσα 
                                                                                                     (αν εδώ συμπληρώναμε
                                                                                                           ότι το δέντρο γέρνει 
                                                                                                               προς την θάλασσα
                                                                                                 χωρίς ποτέ να την αγγίζει,
                                                                                                                          θα βλέπαμε 
                                                                                                                            πόσο πολύ 
                                                                                                                            αναζητούμε 
                                                                                                    το κλισέ - είναι και αυτό
                                                                                                                    μια επιστροφή)

       ο  χρόνος
               ακρόλιθο της
αμνηστίας.
 


Σημείωση: οι στίχοι 28-29 προέρχονται από το μυθιστόρημα Έξι νύχτες στην Ακρόπολη του Γιώργου Σεφέρη (Αθήνα: Ερμής, 1998, σ. 17-18). 

© Theodoros Chiotis
Audioproduktion: Literaturwerkstatt Berlin / Haus für Poesie, 2016