İnmiş şehrin kapakları,
Doldurmuş bütün sokakları akşam.
Yalnız, şu sokağın başında bir çocuk
Oturuyor, unutmuş gibi onu yaşam.

Bütün perdeler örtülüyor sıkıca
Korkuyorum gökyüzünden
O kadar sessiziz ki şehirle ben
Konuşmak bile geçmiyor içimden.

Zenci bir çocuktur tanrı
vücuduna göre büyük elleriyle
tutup iki yanından sımsıkı
boğazlıyor hayatı.