Tsead Bruinja

friesisch

Nicolai Kobus

deutsch

BRÊGEMAN (fy)

wyldfrjemd wie sy net dy’t my it nijs brocht
fan dyn oankommend ferstjerren ik tocht
dan sil ik sjonge sjonge om wat
ik noch fan dy wit foar de helsdoarren

wei te skuorren krij ik it ferjitboek
op skoat en begjin út dit deade skrift
dat ik net machtiger bin as
hokker taal ek dy op te fiskjen

sasto my besochtst út in wek
ûnder in brêge te lûken en
sels yn panyk wiet pak hellest sa
sil dit liet my net mije kinne

kom heit byn my de houtsjes ûnder
ik haw de krappe jongeslearskes hast oan
kom byn my de houtsjes ûnder
it iis is tin as dyn wurge antlit
út wetterige eagen stoarrest my oan
kom noch ien kear út dyn tsjûk wollen grêf
en byn my de houtsjes ûnder
it wetter sil ús op him fleanen sjen

sa brocht mem ús bliid oan de wâlskant
dêr’t ús earste reis begûn mei har
yn ús gedachten oer trochsichtich swart
oer pas op sjoch stroffeltûken en

beferzen bleien vissticks grapke
ik besocht it iis te brekken mei
bernehumor mei bernehannen
mar do wiest by dyn wiif siik thús

en hast yn it berteplak de lannen
dêr’t troch wite wintertekken grien gers
bedimme waard grien gers dat foarhinne
dyn sachte soallen koe fuotten dy’t no

sûnder faam iensum mei my oer tryst wetter jagen
as gjin oar better noch as mem
koenen dizze sleatsjes en greiden dy
dit doarp mei it tsjerkhôf fol kunde

de gouden hoanne de spitse tsjerketoer
deun by it hûs de pleats dêrsto
dysels it stjoeren it drummen leardest
dêr’t jim heit dy galoppearjen seach

it sadel in neaken hynsterêch
ier gie de skeppe foar him de grûn yn
dy’t my trijerisom syn namme liende
doe’t ik noch gjin heit hjitte koe

kom byn my de houtsjes ûnder
ik haw de krappe griene jongeslearskes oan
byn my de houtsjes ûnder
it iis is tin as de tydlike ôfstân tusken ús
no’t ik oer de grinzen hinne dy droech oansjen kin
moatst my noch ien kear de houtsjes ûnderbine
of klim noch ien kear yn `e pinne
en lit it papier ús oer it iis fleanen
jagen janken sjen

fertel noch ris hoest de learaar
muzyk dy’t dy mei de kaaien lef
om `e earen reage rjocht
yn `e sek wâdest flaufallen sabeare

ferrektest it sorry te sizzen
tsjin direkteuren bleaust koart foar de kop
thús dêrst tusken it krûme en it rjochte
dyn eigen djippe paad fan begrutsjen eidest

swier as stien lei it brek oan ferjeffenis
yn `e búk doest it krús net mear
om `e nekke ha koest en jim mem
gjin himels hûs mear hie om op dy te wachtsjen

byn my de houtsjes ûnder heit
dizze wrâld is de echte
tusken my en har wiesto de brêgeman
no is it slim simmer lizze de houtsjes
yn it fet yn `e kelder
foar ús dânsje skriuwerkes op it wetter
it wetter is as in blau laai
sa skjin sa tsjuster

© T.B. / Bornmeer
Aus: De man dy’t rinne moat
Leeuwarden: Bornmeer, 2001
Audioproduktion: NLPVF, 2005

wie eine kuh

ein mädchen für alles, wie eine milchkuh,
die alte frau wirkt aus der nähe wie ein mädchen,
den halben sari übers knie gehoben,
tätschelt sie den euter der kuh, diese närrin,
altes mädchen, das allen den kopf verdreht.

beim melken am hintern der braunen kuh schließt sie die augen
und denkt an die selbstsüchtigen männer,
die wie kühe ihre eigenen schwänze lecken
und ihren milchfluss kontrollieren können.
dabei streichelt sie den hals der kuh
wie man ihren hals gestreichelt hat.
genug von allem, setzt sie ihren hintern auf den boden
wie ein wirbelsturm sich setzt.

die knospen ihrer brüste, die aufblühten, wuchsen und die passanten
neidisch machten, sind jetzt kleine sesamkörner.

wie hellblaue wolken am dunkelblauen himmel haften,
klammern sich die venen an ihre arme.
ihre einstmals strammen schenkel sind schlaff,
die muskeln berühren einander,
wenn sie bei der kuh hockt.
wie eine lebendige dorfgöttin aus holz,
spricht sie mit der kuh,
um die leute warten zu lassen, die alte unverzichtbare frau.

sie ist der himmel ihres dorfes,
die anderen sind einfach menschen, menschen
heißt: nur männer
ziehen ihre hemden aus, schwitzen unter den achseln
und sagen, es sei zu heiß.
jungs, stolz wie männer,
verlangt es nach verkehr mit ihr,
klopfen bei jeder begegnung sprüche, machen sich lustig
und ziehen mit grimassen von dannen. oh
diese kinder, wie ziegen.

ihre arme sind krumm wie die äste des guavenbaums.
obschon verschrumpelt, wird sie von allen begehrt.
wie wurmstichige früchte sind ihre lippen,
die sie benutzen, verletzen sie,
heben ihre arme, schweiß wie cashew-schnaps
sickert in die wege, die männer, einschließlich der fernfahrer,
die sich absichtlich verfahren haben, entblößen sich.

*****

sie trägt den himmel in ihren augen... gegen abend
sind die kuh und ihr rücken vom gleichen braun.
sie ist die einzige im dorf, die jede
kuh melken kann.

Ins Deutsche übertragen von Nicolai Kobus
Poets Translating Poets - VERSschmuggel mit Südasien, organisiert vom Goethe Institut in Zusammenarbeit mit der Literaturwerkstatt Berlin, 2015