Elena Pallantza
griechisch
Bisita
Heroina larrua jotzea bezain gozoa zela
esaten zuen garai batean.
Medikuek esaten dute okerrera ez duela egin,
eguna joan eguna etorri, eta lasai hartzeko.
Hilabetea da berriro esnatu ez dela
azken ebakuntzaz geroztik.
Hala ere egunero egiten diogu bisita
Arreta Intentsiboko Unitateko seigarren kutxara.
Aurreko oheko gaisoa negar batean aurkitu dugu gaur,
inor ez zaiola bisitara agertu diotso erizainari.
Hilabetea arrebaren hitzik entzun ez dugula.
Ez dut lehen bezala bizitza osoa aurretik ikusten,
esaten zigun,
ez dut promesarik nahi, ez dut damurik nahi,
maitasun keinu bat besterik ez.
Amak eta biok soilik hitz egiten diogu.
Anaiak lehen ez zion gauza handirik esaten,
orain ez da agertu ere egiten.
Aita atean geratzen da, isilik.
Ez dut gauez lorik egiten, esaten zigun arrebak,
beldur diot loak hartzeari, beldur amesgaiztoei.
Orratzek min egiten didate eta hotz naiz,
hotza zabaltzen dit sueroak zainetan zehar.
Gorputz ustel honi ihes egingo banio.
Bitartean heldu eskutik, eskatzen zigun,
ez dut promesarik nahi, ez dut damurik nahi,
maitasun keinu bat besterik ez.
Aus: Bitartean Heldu eskutik
Zarautz: Susa, 2001
Audioproduktion: 2005, M.Mechner / Literaturwerkstatt Berlin
[Ανέβαινα την ‘Αουερστρασε]
Ανέβαινα την ‘Αουερστρασε, μέσ’ από την κατοικημένη ζώνη, χωρίς να συγκρατώ
τους δρόμους που άφηνα πίσω μου – μίτος δεν υπήρχε να ξετυλίξω
ή να πειστώ, ώσπου η πόλη έπαψε να σφίγγει τους ιστούς της. Aποκομμένη από
ιστότοπους και cyberland, ανεπαρκείς έτσι κι αλλιώς προορισμοί σε ταξίδια τρόμου.
Νεκροταφείο, θέατρο εντός, γηραιές κυρίες στη ναφθαλίνη, η μούχλα
της ποδιάς τους. Καπέλα από κοράκια. Συνέλευση για καβγά που αναρριχάται πόντο
πόντο κι ελικοειδώς μαζί με τον κισσό των τάφων. Μα τ’ ακροβατικά τους
θα διαλυθούν στη σκόνη (ομολογώ το λυγμό μου).
Ευαίσθητα στοιχειά. Στο τέλος απομείναν κάτι σκόρπια φτερά καπέλου που δεν
ήταν φτερά, και προσγειώθηκαν πάνω στο μνήμα που ήταν μνήμα, και ούτω καθεξής
αλλά για πάντα, προσηλωμένα στους μπαξέδες της απουσίας, μες στην οποία
κι εγώ εξαχνώθηκα.
Η κλινική του Πάμφωτου εκτός των τειχών σαν ενασβέστωση νηφάλιας
ώρας. Γάζες και κύλινδροι ανέλαβαν την ξενάγηση, το πάρκινγκ στον τοίχο μιας
γέφυρας πρόσφερε καφέ. «Καθίστε, το φτερό στην τρίχα, μα την αλήθεια!
Αυτό είναι δέρμα σφάγιου, καλοδιαλεγμένο, αλλάζουμε χαλαρά ταχύτητες,
κι εδώ, το πλαστικό κουμπί μετριάζει ό,τι πείτε – πείτε κάτι! Μ’ ακούτε; Ακούτε; Τσιμουδιά, ε; Χαθείτε τότε από ‘δω πέρα».