Dreizehntes Lied

Du sollst von Zeit zu Zeit alles verbrennen
Was dir nicht zugehört und dir nur äußerlich ist
Das Falsche nicht mit dir tragen nicht leben mit List
Hei wie es knistert das Feuer unter den Kiefernantennen!

Nichts soll deine Verwandlung stören Was bleibet
Stiften nicht einmal die Dichter Das Luftholen der Fische
Über dem Wasser das Quaken der Frösche im Tümpel
Und der Glanz auf dem einfach gedeckten Tische

Komm über den See mit nasser Haut
Bis am Ende der Nacht uns der Morgen blaut

© Volker Sielaff
Aus: Glossar des Prinzen
luxbooks, 2015
Audioproduktion: Haus für Poesie / 2017

ТРИНАЕСТА ПЈЕСМА

Треба све да спалиш од времена до времена

Што ти не припада и што ти је само споља дано.

Да не носиш са собом лажно не живиш префригано.

Хеј што ватра пуцкета испод борових антена!


Нек ништа не омета твоје преображење.

Што остаје не заснивају чак ни пјесници. Дисање

Риба изнад воде крекетање жаба у бари

И сјај на столу једноставних ствари.


Преко језера смочена до коже дођи

Док јутро нам се заплави крајем ноћи.

Preveo © Stevan Tontić: Verica Tričković (Hg.): sám mrmor sam – Deutsche Lyrik 1999–2019, OKF Cetinje/Montenegro 2021