Από τότε που έφυγαν

τόπος συνάντησης κανείς

εκτός απ’ τ’ όνειρο.

Μας περιμένουν κάθε μέρα

φορώντας τα καθαρά τους ρούχα,

με τα γένια ξυρισμένα,

σα να ’χουν βγει ερωτικό ραντεβού.

Μέμφονται τα μάτια μας

όταν αργούν να κλείσουν,

και θλίβονται σαν αγγίζουν

μες στα μάτια αυτά

το πρώτο φως της μέρας.

Θέλουν να μείνουμε κοντά τους,

είναι σκληρό γι’ αυτούς τόσο να πλήττουν,

αλλά εμείς επικαλούμαστε σημαντικές τάχα δουλειές

και τους προδίδουμε για μια ζωή

όπου άλλο δεν κάνουμε

απ’ το να τους περιμένουμε.

Είμαστε εμείς που ξυπνάμε για να τους συναντήσουμε;

Ή είναι εκείνοι που αποκοιμιούνται για να συναντήσουν εμάς;

Απόντες είμαστε,

απόντες γι’ αυτούς,

απόντες για μας τους ίδιους,

μας λείπει ένας θάνατος να επανενώσει την οικογένειά μας.