An Bád Sí

Triúr a chonaic is triúr ná faca
na fearaibh ar na maidí rámha,
seaicéidí gorma orthu agus caipíní dearga,
ag dul isteach go Faill na Mná.

Sinne a bhí ag piocadh duilisc
ar na clocha sa Chuaisín –
mise is Neil is Nóra Ní Bhrosnacháin
a chonaic iad is an triúr eile ní fhaca rian.

Bhí ár gceannaibh síos go talamh
ag piocadh linn is ár n-aprúin lán.
Mise is túisce a d’ardaigh m’amharc
nuair a chualamair fuaim na maidí rámha.

Ní fhéadfainn a rá an cúigear nó seisear
fear a bhí istigh sa bhád.
Bhí duine acu thiar ina deireadh á stiúradh
is gan aon chor as ach oiread leis an mbás.

Do liús is do bhéiceas féachaint
isteach faoin bhfaill cár ghaibh an bád.
Chonaic triúr iad is ní fhaca an triúr eile
in áit chomh cúng ná raghadh ach rón.
Is dá mbeidís ag straeneáil ann go maidin
go brách na breithe ní fheicfeadh rian
den mbád úd nárbh aon bhád saolta
a chonac le mo dhá shúil cinn.

Dúirt na seandaoine nár mhithid
teacht abhaile is an Choróin a rá
mar gur minic a bhí a leithéid cheana
á thaibhsiú do dhaoine ar an mbá.

Triúr a chonaic is triúr ná faca
na fearaibh ar na maidí rámha,
seaicéidí gorma orthu is caipíní dearga
ag dul isteach go Faill na Mná.

© Nuala Ni Dhmonaill
Aus: An Dealg Droighinn
Dublin: The Mercier Press, 1981

Das Geisterboot

Drei sahen sie, drei andre nicht,
die Männer in dem Boot. In blauen
Jacken, ihre Mützen rot,
so eilten sie zum Kliff der Frauen.

Wir sammelten zu dritt dort Tang,
dort in der Bucht bei den Steinen.
Ich, Nell und Nora Brosnahan,
wir sahen sie, die andern keinen.

Wir sammelten Tang und füllten die Schürzen
und hielten den Kopf zu Boden gesenkt.
Doch als wir den Ruderschlag hörten,
da wurde mein Blick aufs Meer gelenkt.

Ich weiß nicht, gab’s fünf oder sechs
von diesen Männern im Boot?
Einer saß am Ruder im Heck,
war blass und reglos wie der Tod.

Ich schrie, dass es gellte: »Seht nur, seht,
das Boot ist im Felsspalt verschwunden!«
Drei sahen es, drei andre nicht,
ein Seehund hätt nicht hineingefunden.

Und wenn sie auch suchten bis in die Früh
und bis zum Jüngsten Gericht,
sie fänden es nicht, das Geisterboot,
das ich gesehen mit meinem Gesicht.

Die Alten schickten uns nach Haus,
den Rosenkranz zu beten, dergleichen
habe man in dieser Bucht
schon oft gesehn, es sei ein Zeichen.

Drei sahen sie, drei andre nicht,
die Männer in dem Boot. In blauen
Jacken, ihre Mützen rot,
so eilten sie zum Kliff der Frauen.

Aus dem Irischen von Hans-Christian Oeser