1

Wel zo’n tien generaties voorouders
en iets minder nakomelingen
spiegelen zich in mijn bloed,

toch weet ik niet hoe ik moet beleven,
hoe ik moet beschrijven, hoe ik moet ervaren
deze o zo gele herfst,

die het uit elkaar gespatte vermoeden bij elkaar sprokkelde
en sprak: alles begint van vooraf aan,
zoals gewoonlijk, met verwelken.

2

Goedeherfst allemaal.
Ik kan urenlang aan het raam zitten
en voelen dat ik onmogelijk ergens over kan schrijven.

Goedeherfst, beste leven,
mijn altijd wisselend, mijn ongrijpbaar,
mijn ook niet mijn bestaan,

ik kan urenlang aan het raam zitten,
ik kan dat het buiten herfst is,
ik kan dat het buiten warm is.

Ik kan dat drie meisjes komen,
maar dat het hart voelt: onder hen is een
mijn geliefde, en de tweede is

mijn geliefde, maar de derde is
mijn geliefde. Ik kan
dat ik niet anders kan schrijven.

Ik kan
(Goedeherfst allemaal)
dat ik niet anders kan schrijven.