მონატრება.სოფელი. მონატრება

თანამოსასმენი

Tuxedomoon – soma


მე ვეღარ გეტყვი –
მენატრები.
ეს ისე გაცვდა,
როგორც სევდა,
ბეჭდის მაგიერ რომ გავცვალეთ
და მეძინება.
მეძინება.
ეს სოფელია.
აქ ჯერ ისევ დარჩა ქოხები
და წვიმაც დარჩა
და ცოტა კვამლი
(მომაკვდავი ბუხრის ნაფაზი)
და ჩვენ დავრჩით,
რადგან ქალაქმა,
თამბაქოსავით დაგვღეჭა და გადმოგვაფურთხა –
მღვრიე ასფალტზე მონატეხი სიტყვები გვტკივა
და ერთმანეთთან მისასვლელად
ისევ თვალებს ვიდგმათ ყავარჯნად.
და წვიმა დარჩა,
წვიმამ – ქოხებში,
ახლოს კი, იქვე,
გაზაფხულის წვიმის ქოხებში –
ძველმა მთვარემ გამოუარა.
ახლა ისევ მთვარით ვსველდებით
და გიმეორებ:
ამ გამხმარ ხეებს გაზაფხულის მოსვლა აშიშვლებს,
ზამთარში, როგორც სამოთხეში დგანან ხეები,
ზამთარში, როგორც სამოთხეში დგანან ხეები,
ამ გამხმარ ხეებს გაზაფხულის მოსვლა აშიშვლებს,
და გამხმარ ხეებს კვლავ რცხვენიათ მწვანე თვალების
და მენატრები,
ვეღარ გეტყვი,
რადგან გაცვდა,
როგორც ბეჭედი,
ფიქრის მაგიერ რომ გავცვალეთ
და მეცინება,
მეცინება,
რადგან ეგებ სულაც ჩვენ გავცვდით
და გუშინ,
შუადღეგადამცდარზე,
დედაშენის თეთრ კუბოზე ღამეს ვაყრიდი
და მამაშენის ჭრელ კუბოში 
მოშივებულ ჭიაყელას გამოეღვიძა
და დედაშენის თეთრ კუბოში გადაიპარა.

© გიორგი კეკელიძე / Giorgi Kekelidze
Audioproduktion: Giorgi Leonidze State Museum of Literature, Georgia

Fehlen. Dorf. Fehlen

mitzuhören
Tuxedomoon – soma

Kann nicht mehr sagen:
du fehlst mir.   
Es ist so verfehlt
wie der Kummer,
den wir tauschten statt Ring,   
und in Schlaf verfall ich. 
Schlaf.
Da ist Dorf.
Hütten blieben noch
und Regen blieb,
ein wenig Rauch
(sterbender Zug am Kamin)
und wir blieben,
denn die Stadt,
wie Tabak kaute spuckte sie uns aus –
auf mattem Asphalt schmerzten gespaltene Wörter,
um einander zu treffen
nehmen wir die Augen wieder als Krücken. 
Und Regen blieb,
Regen – in Hütten,
doch dort, daneben,
in Hütten des Frühlingsregens –
kam der alte Mond vorbei.
Jetzt werden wir wieder mondnass
und ich wiederhol dir:
das Kommen des Frühlings entkleidet die dürren Bäume,
im Winter stehen die Bäume wie in Paradies,
im Winter stehen die Bäume wie in Paradies,
das Kommen des Frühlings entkleidet die dürren Bäume,
und die dürren Bäume schämen sich der grünen Augen
und du fehlst mir,
kann nicht mehr sagen,
denn es ist verfehlt,
wie der Ring,
den wir tauschten statt Gedanken   
und in Lachen verfall ich,   
Lachen,
denn vielleicht sind wir verfehlt  
und gestern,
nachmittags,
schaufelte ich Nacht auf den weißen Sarg deiner Mutter
und im bunten Sarg deines Vaters
erwachte der hungrige Wurm
und schlich in den Sarg deiner Mutter.

Aus dem Georgischen übersetzt von Julia Dengg und Nino Popiashvili