ÐẶC THÙ

Không dễ chịu chút nào
Viết
Ðầu đặc khô như ngói
Chữ thoái hoá không tín hiệu trên vùng não trạng
Trĩu nặng những ngón tay mất cảm giác gõ bàn phím
Lần mò cướp một câu thơ từ chiếc túi hư vô không hình dạng
Năm nay tôi 33 tuổi
27 năm làm nghề cướp chữ
Nói về chữ tôi là tên cướp có đẳng cắp
Nhưng cũng về chữ, hơn 25 năm
                                  tôi bị cầm tù giữa cây cầu trừu tượng
Ðêm đêm tôi lắng nghe sóng
                                        và dõi theo ánh hải đăng
                                                                    tìm bờ bến cho bài thơ của mình

Không dễ chịu chút nào
Viết
Quá ít dưỡng khí cho bài thơ thở
Những vùng ngôn ngữ tôi có được
Không đủ tái tạo không gian một bài thơ
Ðời sống dẹp lại như bao diêm
Những đốm lửa cô đặc chờ kíp nổ
Ứ đọng như nước chảy vào khoảng trũng
Trôi lụt, xói lở âm thầm
Xác thân mòn, hồn vô định
Phơi kí ức, ngọn cờ trắng đầu hàng
Le lói dự cảm phiếu bầu không hợp lệ

Vẽ những dấu nhạt ít thông điệp lên đời mình
Khoanh tròn
Bên lề ngày tháng ghi chú, gạch xoá, xé bỏ
Không nở hoa
Những bài thơ, những bài thơ, những bài thơ

                                                                            Sàigòn, 7.2005

© Nguyễn Hữu Hồng Minh
Audioproduktion: 2005, M.Mechner / Literaturwerkstatt Berlin

Charakteristik

Absolut unbequem
Schreiben
Der Kopf ist fest und trocken wie Ziegel
Wortkrüppel ohne Signal auf dem Radarschirm des Hirns
Schwere Finger hacken fühllos auf die Tastatur
Klauben eine Zeile aus der löchrigen Tasche des Nichts
Dies Jahr bin ich 33
27 Jahre Worträuber von Beruf
Was Wörter betrifft, ein Räuber von Format
Was sie außerdem betrifft, steh ich seit 25 Jahren
gefangen auf der Mitte der Brücke
Höre Nacht für Nacht die Wellen brechen
und folge dem Lichtstrahl des Leuchtturms
auf der Suche nach einem Ufer für mein Gedicht

Absolut unbequem
Schreiben
Zu wenig Sauerstoff zum Atmen für das Gedicht
Die Landschaft meiner Sprache ist zu eng
In ihr ein Gedicht zu errichten
Das Leben schrumpft zur Streichholzschachtel
Blakendes Flämmchen, das auf die Sprengkapsel wartet
Brakes Wasser in der Pfütze
Überschwemmt, zersetzt im Schweigen
Verschlissener Leib, formlose Seele
Erinnerung öffnen, die weiße Fahne der Kapitulation
Die Ahnung schimmert durch, dass deine Stimme nicht zählt

Blasse Zeichen ohne Botschaft malen
Einkreisen
Am Rand das Datum notieren, durchstreichen, zerreißen
Keine Blüten
Die Gedichte, die Gedichte, die Gedichte

                                                                 Saigon, 7.2005

Aus dem Vietnamesischen übertragen von Ho Pham Huy Don und Michael Sollorz