Tsead Bruinja

friesisch

Diego J. Puls

spanisch

BRÊGEMAN (fy)

wyldfrjemd wie sy net dy’t my it nijs brocht
fan dyn oankommend ferstjerren ik tocht
dan sil ik sjonge sjonge om wat
ik noch fan dy wit foar de helsdoarren

wei te skuorren krij ik it ferjitboek
op skoat en begjin út dit deade skrift
dat ik net machtiger bin as
hokker taal ek dy op te fiskjen

sasto my besochtst út in wek
ûnder in brêge te lûken en
sels yn panyk wiet pak hellest sa
sil dit liet my net mije kinne

kom heit byn my de houtsjes ûnder
ik haw de krappe jongeslearskes hast oan
kom byn my de houtsjes ûnder
it iis is tin as dyn wurge antlit
út wetterige eagen stoarrest my oan
kom noch ien kear út dyn tsjûk wollen grêf
en byn my de houtsjes ûnder
it wetter sil ús op him fleanen sjen

sa brocht mem ús bliid oan de wâlskant
dêr’t ús earste reis begûn mei har
yn ús gedachten oer trochsichtich swart
oer pas op sjoch stroffeltûken en

beferzen bleien vissticks grapke
ik besocht it iis te brekken mei
bernehumor mei bernehannen
mar do wiest by dyn wiif siik thús

en hast yn it berteplak de lannen
dêr’t troch wite wintertekken grien gers
bedimme waard grien gers dat foarhinne
dyn sachte soallen koe fuotten dy’t no

sûnder faam iensum mei my oer tryst wetter jagen
as gjin oar better noch as mem
koenen dizze sleatsjes en greiden dy
dit doarp mei it tsjerkhôf fol kunde

de gouden hoanne de spitse tsjerketoer
deun by it hûs de pleats dêrsto
dysels it stjoeren it drummen leardest
dêr’t jim heit dy galoppearjen seach

it sadel in neaken hynsterêch
ier gie de skeppe foar him de grûn yn
dy’t my trijerisom syn namme liende
doe’t ik noch gjin heit hjitte koe

kom byn my de houtsjes ûnder
ik haw de krappe griene jongeslearskes oan
byn my de houtsjes ûnder
it iis is tin as de tydlike ôfstân tusken ús
no’t ik oer de grinzen hinne dy droech oansjen kin
moatst my noch ien kear de houtsjes ûnderbine
of klim noch ien kear yn `e pinne
en lit it papier ús oer it iis fleanen
jagen janken sjen

fertel noch ris hoest de learaar
muzyk dy’t dy mei de kaaien lef
om `e earen reage rjocht
yn `e sek wâdest flaufallen sabeare

ferrektest it sorry te sizzen
tsjin direkteuren bleaust koart foar de kop
thús dêrst tusken it krûme en it rjochte
dyn eigen djippe paad fan begrutsjen eidest

swier as stien lei it brek oan ferjeffenis
yn `e búk doest it krús net mear
om `e nekke ha koest en jim mem
gjin himels hûs mear hie om op dy te wachtsjen

byn my de houtsjes ûnder heit
dizze wrâld is de echte
tusken my en har wiesto de brêgeman
no is it slim simmer lizze de houtsjes
yn it fet yn `e kelder
foar ús dânsje skriuwerkes op it wetter
it wetter is as in blau laai
sa skjin sa tsjuster

© T.B. / Bornmeer
Aus: De man dy’t rinne moat
Leeuwarden: Bornmeer, 2001
Audioproduktion: NLPVF, 2005

GUARDAPUENTE

no era una desconocida la mujer que me dio
la noticia de tu inminente muerte pensé
entonces cantaré cantaré para rescatar lo que
recuerdo de ti a las puertas del infierno

pongo en mi regazo el libro del olvido
y de esta letra muerta que no domino
más que cualquier otra lengua
empiezo a repescarte

igual que tú intentaste rescatarme
de un hueco en el hielo bajo un puente
y al entrar en pánico fuiste a parar al agua
esta canción tampoco me podrá evitar

anda papá átame los patines
ya casi me he puesto las botitas ajustadas
anda átame los patines
el hielo es fino como tu cara agotada
tus ojos lagrimosos me miran fijamente
sal otra vez de tu gruesa tumba lanuda
y átame los patines
el agua nos verá volar sobre ella

mamá nos llevó contenta hasta la orilla
allí empezó nuestro primer viaje con ella
en nuestros pensamientos sobre negro transparente
sobre cuidado atención ramas tropezonas y

bremas congeladas medallones de pescado
bromeé tratando de romper el hielo con
humor de niño con manos de niño
pero tú estabas enfermo en casa con tu mujer

y casi en el lugar donde naciste las praderas
donde la verde hierba enmudecía por una blanca
manta invernal hierba verde que antes
conoció tus blandas suelas pies que ahora

sin mujer se deslizaban solos conmigo sobre aguas tristes
como nadie incluso mejor que mamá
te conocían estas acequias y campos
este pueblo con su cementerio lleno de conocidos

el gallo dorado el campanario terminado en punta
cerca de la granja el lugar donde aprendiste solo
a transmitir en onda corta y a tocar la batería
donde tu padre te vio galopar

la montura un lomo equino desnudo
la pala prematura removió la tierra
para quien tres veces me prestó su nombre
cuando yo aún no podía llamarme papá

anda átame los patines
ya me he puesto las botitas verdes ajustadas
átame los patines
el hielo es fino como la distancia temporal entre nosotros
ahora que puedo mirarte secamente más allá de la frontera
tienes que atarme una vez más los patines
o toma una vez más la pluma
y que el papel nos vea volar sobre el hielo
deslizarnos y llorar

cuéntame de nuevo cómo le diste una patada
en los huevos al maestro de música
que te abofeteó cobardemente con el llavero
hicieron de cuenta que se había desmayado

te negabas en redondo a pedirles disculpas
a los directores preferías quedarte con tu rabieta
en casa donde entre la senda recta y la torcida
araste tu propio profundo surco de compasión

como una piedra en el estómago te sentó
la falta de perdón cuando ya no pudiste
llevar colgada al cuello la cruz y tu madre
ya no tenía una casa celestial para esperarte

átame los patines papá
este mundo es el real
entre ella y yo tú eras el guardapuente
ahora es pleno verano mis patines
descansan en el sótano engrasados
ante nosotros bailan escribanos del agua
el agua es como una pizarra azul
tan limpia tan oscura

© traducción española (revisada): Diego J. Puls 2016