Cuimhne an Uisce

Uaireanta nuair a bhíonn a hiníon
sa seomra folctha
ag glanadh a fiacla le slaod tiubh
is le sód bácála,
tuigtear di go líonann an seomra suas
le huisce.

Tosnaíonn sé ag a cosa is a rúitíní
is bíonn sé ag slibearáil suas is suas arís
thar a másaí is a cromáin is a básta.
Ní fada
go mbíonn sé suas go dtí na hioscadaí uirthi.
Cromann sí síos ann go minic ag piocadh suas
rudaí mar thuáillí láimhe no ceirteacha
atá ar maos ann.
Tá cuma na feamnaí orthu -
na scothóga fada ceilpe úd a dtugaidís
‚gruaig mhaighdean mhara' nó ‚eireabaill mhadraí rua' orthu.
Ansan go hobann téann an t-uisce i ndísc
is ní fada
go mbíonn an seomra iomlán tirim arís.

Tá strus uafásach
ag roinnt leis na mothúcháin seo go léir.
Tar éis an tsaoil, níl rud ar bith aici
chun comparáid a dhéanamh leis.
Is níl na focail chearta ar eolas aici ar chor a bith.
Ag a seisiún siceotheireapach seachtainiúil
bíonn a dóthain dua aici
ag iarraidh an scéal aisteach seo a mhíniú
is é a chur in iúl i gceart
don mheabhairdhochtúir.

Níl aon téarmaíocht aici,
ná téarmaí tagartha
ná focal ar bith a thabharfadh an tuairim is lú
do cad é 'uisce'.
'Lacht trédhearcach,' a deir sí, ag déanamh a cruinndíchill.
'Sea' a deirann an teireapaí, 'coinnibh ort!'
Bíonn sé á moladh is á gríosadh chun gnímh teangan.
Deineann sí iarracht eile.
'Slaod tanaí', a thugann sí air,
í ag tóraíocht go cúramach i measc na bhfocal.
'Brat gléineach, ábhar silteach, rud fliuch.'

© Nuala Ni Dhmonaill
Aus: Féar Suaithinseach
Dublin: An Sagart Má Nuat , 1984

Wassererinnerung

Manchmal, wenn ihre Tochter
im Badezimmer ist
und sich die Zähne putzt mit Büschel, Stock
und Backpulver,
scheint ihr, das Zimmer füllt sich
mit Wasser.

Es steigt die Knöchel und die Beine hoch,
es gleitet aufwärts, weiter aufwärts
über Hintern, Hüften und die Taille.
Nicht lange
und es reicht bis zu den Armbeugen.
Sie langt hinein, etwas herauszufischen,
ein Handtuch etwa, oder Waschlappen,
die dort versunken sind.
Seltsamer Tang darauf -
in langen Fransen Kelp,
der früher "Meerjungfrauenhaar" und "Fuchsschwanz" für sie hieß.
Dann plötzlich fällt der Wasserspiegel
und nicht lange
und das Zimmer ist vollkommen trocken.

Ein fürchterlicher Stress,
den diese Flut Gefühle mit sich bringt.
Bei aller Welt hat sie doch nichts,
was dem vergleichbar wäre.
Und kennt dafür nicht einmal einen Ausdruck.
Bei ihrer wöchentlichen Therapie
müht sie sich ab,
die Wassergeschichte zu erklären
und sie dem Nervendoktor
begreiflich zu machen.

Ihr fehlt die Terminologie,
ihr fehlen die Vergleiche,
sie weiß kein Wort, das ihr vermittelte,
was Wasser ist.
Sie gibt ihr bestes und sagt: "Durchsichtige Milch."
"Ja", meint der Therapeut, "so weiter!"
Er lobt sie, spornt sie an, die Sprache zu gebrauchen.
Ein weiterer Versuch.
"Dünnflüssig Masse", sagt sie
und ringt um einen rechten Ausdruck.
"Klare Brühe, Fließzeug, etwas Feuchtes."

Nachdichtung aus dem Irischen von Mirko Bonné, Juni 2004