Joaquim Feio
portugiesisch
El viatge
Et solca, el temps, els ulls
i aprens a reescriure l’horitzó.
Ferit i tanmateix àvid de ser,
com un ponent de sang i de turquesa,
com un presagi que amenaça de complir-se,
t’estimbes contra l’aire,
ressegueixes el rostre de la nit.
Navegues les onades de la llum,
respira, el mar inquiet,
com si arrenqués a viure;
la seva pell t’acull com un retorn.
Travesses amb la nau antics paisatges
que es tornen també teus,
i t’esculpeixen.
Et mou, el cor, al viatge i l’aventura,
creix dins teu el gest d’altres mirades.
Duus un bagatge de vida imaginada,
de somnis fatigats,
que restaures sigil•losament.
Encarnes el desig.
No desisteixes.
Papers de Terramar, 2009
Audioproduktion: Institut Ramon Llull
A viagem
Sulca-te, o tempo, os olhos
e aprendes a rescrever o horizonte.
Ferido e porém ávido de ser,
como um poente de sangue e de turquesa,
como um presságio que ameaça cumprir-se,
precipitas-te contra o ar,
percorres o rosto de noite.
Navegas as ondas da luz,
respira, o mar inquieto,
com se desatasse a viver;
a sua pele acolhe-te como um retorno.
Atravessas com a nave antigas paisagens
que se tornam tuas também,
e esculpem-te.
Move-te, o coração, à viagem e à aventura,
cresce em ti o gesto de outros olhares.
Levas a bagagem de uma vida imaginária,
de sonhos fatigados,
que restauras sigilosamente.
Encarnas o desejo.
Não desistes.