Moe is mijn oog, moe moe
als de Alpen. Een betoverd traject
van jaren is mijn gezicht
velden, waarin ik sliep –

gele lampionnen, een duister kinderpartijtje
alles is buiten mij, een stuwmeer
waarin de ondergelopen dorpen oplichten ’s nachts

De aarde geeft kleuren
de huid geeft eenheid
op de plantages wapenen de fruitbomen zich dapper
tegen het heelal –

rondom schurken de weiden
                                       tegen mijn voeten
de rivier
aan mijn kant, heimelijk trekt hem
een verre zee.