Της πόλης ο χάρτης τελειώνει, Πυρκαγιές της στέππας και των μαξιλαριών γυρισμένες
ανάποδα, πεζοπορείες σε χώματα για κρεμμύδια και για κέδρους, Προσπαθούμε κάτι,
γνωρίζουμε τα ονόματα, μα ένα τοπίο έρχεται. Όποιος απαντήσει εγκαίρως, πηγαίνει δίπλα,
 στον κήπο του γείτονα, και γίνεται θάμνος μουριάς, Μ’έναν αβέβαιο μονήρη τρόπο. Κανένα
παράθυρο δεν βγαίνει απ’ τη σειρά του για να προσφέρει κάτι επιλέον. Κανείς δεν παίρνει
μαζί του για ψάρεμα τα σπίτια και τις πλατείες μπροστά απ’ τα σπίτια. Το νερό του
μεσημεριού στραγγίζει ανάστροφα προς τις ηλιοφώτιστες κορυφές των πλατανιών. Πιο
εύκολα απ’ ό,τι βγαίνει το χέρι απ’ την τσέπη, ξεπηδά η μεγάλη απόσταση. Η παλάμη
ανοίγει. Προς της εθνικής οδού την αταραξία. Που θα γίνει και πάλι σκέψη.