Ακόμα χασμουριούνται οι στίχοι μου.
Δεν θα συνηθίσω ποτέ. Έζησαν εδώ αρκετά.
Φτάνει. Τους διώχνω. Δεν θέλω να περιμένουν
μέχρι να ξεπαγιάσουν τα δακτυλάκια τους.
Λυτρωμένοι απ’ το θολό τους σαματά
ν’ ακούσουν θέλουν τον βόμβο του ήλιου
ή της καρδιάς μου
αυτού του προδότη σπόγγου
που πήρε να σκληραίνει.

Οι στίχοι μου δεν συνουσιάζονται με τρόπο κλασικό·
κοινότοπα φλυαρούν ή μεγαλοπρεπώς κλαψουρίζουν.
Τον χειμώνα σκαν᾽ τα χείλη τους.
Στον πρώτο ήλιο της άνοιξης ξεθεώνονται,
χαλούν το θέρος μου·
το φθινόπωρο έχουν τη μυρουδιά γυναίκας.

Αρκετά. Θα τους περιθάλψω για δώδεκα ακόμα αράδες
κι έπειτα
μια κλωτσιά στον πισινό.
Άντε να ενοχλήσετε αλλού
ρίμες της δεκάρας
να τρέμετε αλλού μπροστά σε δώδεκα αναγνώστες
και έναν κριτικό που ροχαλίζει.

Φύγετε αλαφροΐσκιωτοι στίχοι
δεν βάρυνε η σκιά σας αρκετά στα παλιά χώματα
όπου χάσκουν οι τάφοι όταν κοιτούν τους καλεσμένους
πτώμα πάνω σε πτώμα.
Άντε τώρα, πάτε τρεκλίστε
στην άγνωστή μου.