Maria Cabrera

katalanisch

Àxel Sanjosé

deutsch

CULPES

Que no sàpigues passar la pàgina dels dies antics, dona,
que la pols dels dies antics se’t quedi aferrada sota les ungles,
en forma de llunes blanques,
dona en runes,
no sé si ho deus al Proust que mai no has llegit,
a l’angúnia dels llibres, al vers que t’encalça,
a la verdor de la fruita o a la pluja incessant que t’habita.

Que se’t facin pans de terra dels records, dona,
i que els versos et creixin com plantes grasses,
com rates imprevistes en la foscor de la cuina,
com tempestes de sorra a l’ull del poema
o com l’atac nocturn de les síl·labes que et remou dins del llit,
dona estàtua,
dona sola,
vers en flames,
sargantana,
solell dona
i dona obaga,
no sé si ho deus al Freud que mai no has entès,
a la fredor del marbre, a la tristesa dels llapis
o a l’eco dels teus ventricles.

I la sístole et parla de culpes,
i la diàstole et diu que genètiques,
i les vàlvules del cor,
sempre,
sempre,
sospiren molt orfes.

© Maria Cabrera Callís
Aus: La ciutat cansada
Proa, 2017
Audioproduktion: Catalunya Ràdio

Schuld

Dass du die alten Tage nicht umblättern kannst, Frau,
dass der Staub der alten Tage dir unter den Nägeln kleben bleibt
in Form weißer Monde,
zertrümmerte Frau,
ich weiß nicht, ob das am Proust liegt, den du nie gelesen hast,
an der Beklemmung bei Büchern, am Vers, der dich verfolgt,
an der Unreife der Früchte oder am Dauerregen, der dich bewohnt.

Dass dir die Erinnerungen zu Wurzelballen werden, Frau,
und dass die Verse dir wie fette Pflanzen gedeihen,
wie unvorgesehene Ratten im Dunkel der Küche,
wie Sandstürme im Auge des Gedichts
oder wie der nächtliche Angriff der Silben, der dich im Bett herumwälzen macht,
Statue-Frau,
einsame Frau,
Vers in Flammen,
Eidechse,
Frau-Sonne
und Schatten-Frau,
ich weiß nicht, ob es an Freud liegt, den du nie verstanden hast,
an der Kälte des Marmors, an der Traurigkeit der Bleistifte
oder am Wiederhall deiner Herzkammern.

Und die Systole erzählt dir von Schuld,
und die Diastole sagt angeboren,
und die Herzklappen seufzen
immer,
immer
sehr verwaist.

Aus dem Katalanischen von Àxel Sanjosé