Υπάρχει μια μελαγχολία σκοτεινή
όπως παιδάκι που τρυπώνει
σ' όλες τις μυστικές μου παρακαταθήκες,
στις εσοχές και τις απόχες του κορμιού μου,
που μες στον συρφετό, την αναστάτωση,
δόλια τον νου μου αναδιφά
σ' ώρες αργές και μ' εκδικείται

Υπάρχει μια μελαγχολία τρυφερή,
μπαίνει τις άυπνες νύχτες και φωλιάζει
πάνω στα χείλη μου και μου μιλά,
με την αχλύ των στεναγμών μ' ακουμπά?
γλιστρώ σε μια πραγματικότητα χωρίς λαβές
κι αφήνομαι στ' απαλά της φερσίματα,
η σκέψη μου όλη ζαχαρώνει στο φως

Υπάρχει μια μελαγχολία βουβή
σ' όλα όσα δεν είμαι ικανός να εξηγήσω