Pewnego razu wpadniemy na siebie w półmroku komórki, wzajemnie złapani – z gęsią krwią i naftą, zakasanymi koszulami po domu, rysującymi się guzami ziemniaków. Przyszliśmy brać.

Słychać przyłapane oddechy, chuda nitka światła z nieszczelnego okienka niezręcznie leży pomiędzy nami.