Marnix Vincent
französisch
De zwijger
Ze huren mij voor feesten en partijen
ter wille van mijn veelbesproken zwijgen
waarmee ik hen vermaken moet
als uitgelezen lekkernij.
Ik word voortreffelijk vergoed,
gevierd, vereerd, gesavoureerd
voor elk uur stilte uit mijn mond.
En met een koele handschoen van glacé
mag een der fraaiste dames mij soms aaien,
genadeloos langs kin en wang.
Mijn lijf blijft stil, een willoos lijk.
Hún mond staat open als een gulp.
Ik ben hun kippenkluif, hun pruim met spek,
hun bitterbal, de made in hun kaas:
de vulling voor een ziel die zich verveelt.
Ik ben hun allerliefste tamme knecht,
begaafd met een voornaam gebrek.
En wordt het laat, dan moet ik hen verlaten.
Dan ben ik moe van hun geschater.
Ik neem een bad en spoel hen van mij af.
Want ik wil niemand mee naar bed
en ik verzwijg dat ik besta,
zelfs bang om in mezelf te praten,
als stonk ik in mijn slaap nog uit hun bek.
Aus: Dikke mensen
Amsterdam: De Arbeiderspers, 1990
Audioproduktion: het beschrijf, brüssel 2002
Le taciturne
On me loue pour fêtes et parties
grâce à la rumeur de mon silence
dont il faut que je les amuse
comme d'une exquise friandise.
On me rémunère à foison,
on me célèbre, me vénère, me savoure
par heure de silence issu de ma bouche.
Et d'un gant glacé plutôt frais
une des plus jolies dames pourra
me flatter sans merci les joues.
Mon corps ne bouge pas, cadavre apathique.
Leurs bouches s'ouvrent comme des braguettes.
Je suis leur cuisse de poulet, leur prune au lard,
leur amuse-gueule, le ver dans leur fromage:
la farce d'une âme qui s'ennuie.
Je suis leur gentil toutou de larbin
doué d'un noble défaut.
Et s'il se fait tard, il faut que je les quitte.
les éclats de leurs rires m'ont fatigué.
Je prends un bain, et me rince d'eux.
Je ne me couche avec personne
et je passe mon existence sous silence
jusqu'à craindre de me parler en moi-même
comme si même en dormant je puais de leur gueule.
copyright by Marnix Vincent