Το μεσημέρι είναι ζεστό. Με ακρωτηριάζει
Έχω να φάω δύο μέρες. Εγκυμονώ μια καταιγίδα
Στη γειτονιά μου δεν παίζουνε παιδιά
Οι εραστές φορούν καπέλα τζόκεϊ
Είναι επίπεδοι. Όπως και τα φιλιά τους
Είναι ατσαλάκωτοι
Περπατούν στους δρόμους με τους αγκώνες σε πλήρη έκταση
Στη γειτονιά μου τα γεγονότα είναι κολλημένα στους τοίχους
Η ευτυχία σαπίζει σαν σφαίρα στο στομάχι μπάτσου
Στο σφαγείο της καθημερινότητας εγώ πουλάω μπαλτάδες
Γράφω ένα ποίημα κάθε φορά που πηγαίνω από το σπίτι μου στο μετρό
Αναμένω μια συγκίνηση