Metonymie, wir

Ich sprech für dich, lass gut sein.
Lass gut sein, sag ich. Sei
beruhigt, sage ich, ich formuliere,
da können, wenn ich fertig bin, wir beide rein.

Das Dichten, sagst du, macht dich schrecklich müde.
Das Ich-Sagen erschöpft mich mehr, sag ich.
Breit doch dein Wir aus, du, das meint uns beide,
und dann machen wir Picknick drauf. Wirklich,

ich bring das Wort nur schwer über die Zähne
hinaus, sie schlagen hart gegeneinander,
wenn du mich meinst, ich dich und Grinsen
allein kann in ne Harmonie uns schwemmen,
wir fragen: wollen wir? Du sagst: Ich schon.
Du auch? Während ich mich an deine Zähne lehne.

Schenk ein! Merum schlägt dich und mich
über den ganzen Nachmittag in
den Tannin, das schwere, rötlich
schwarze Kleid der, ja, Verwechselungen.

Verklinken, bis wir weder aus noch ein,
nur schwirrend wissen von den Buchstaben
zu schließen mehr, wessen Initialen
wir nun tatsächlich in die Buche graben

mit meinem Messer. Deines ist zu klein
und klappt zurück, wenn man den Winkel falsch
berechnet. Bin dabei zu ritzen "DU",
als du dein Werk mir zeigst: du ritztest "ELVIS".

Okay, wir machen Fehler. Doch es lacht
ob unsrer Anstalten das blanke Sein.

© Suhrkamp Verlag
Aus: Fremdwörterbuchsonette
Frankfurt am Main: Suhrkamp Verlag, 2007
Audioproduktion: 2007, Literaturwerkstatt Berlin

ΜΕΤΩΝΥΜΙΑ, ΕΜΕΙΣ

Μιλώ για σένα, είναι για καλό.
Είναι για καλό, λέω. Να ’σαι
ήσυχος, λέω, διατυπώνω,
όταν τελειώσω, μέσα θα μπούμε κι οι δυο.  

Η ποίηση, λες, σ’ εξαντλεί τρομερά.
Να λέω Εγώ μ’ εξαντλεί, λέω, περίσσια.
Άπλωσε το Εμείς σου, και τους δυο μας χωρά,
πάνω του θα κάνουμε πικ νικ. Αλήθεια,

δύσκολα τη λέξη από τα δόντια αποσπώ,
αυτά μεταξύ τους με δύναμη χτυπούν,
όταν εμένα εννοείς, εσένα εγώ, κι ο
σαρκασμός στην αρμονία μάς ξεβράζει,
αναρωτιόμαστε: Θέλουμε; Εσύ λες: Θέλω.
Και συ; Ενώ εγώ στα δόντια σου ακουμπώ.

Βάλε κρασί! Το Merum μας ζαλίζει
ένα ολόκληρο απόγευμα
μες τις τανίνες, βαρύ κοκκινίζει
της σύγχυσής μας το μαύρο ένδυμα.

Τσουγκρίζουμε, ώσπου ούτε έτσι ούτε αλλιώς πια,
μόνο μες στη ζάλη φθόγγους προτάσσουμε
πόσο μάλλον ποιανού τ’ αρχικά
στον φλοιό της οξιάς πάνω όντως χαράσσουμε

με το μαχαίρι μου. Λιλιπούτειο το δικό σου
και διπλώνει, αν τη γωνία λάθος υπολογίσεις.
Έτοιμη είμαι να σκαλίσω «ΕΣΥ»,
όταν το έργο σου μου δείχνεις· σκάλισες «ELVIS».

Εντάξει, κάνουμε λάθη. Κι όντως γελά  
με τις προετοιμασίες μας το κούφιο Είναι.

Μετάφραση: Gianna Poulea & Jazra Khaleed